Κόρη: Α, ένα μέρος μακρινό! Εξωτικό! Εκεί όλο το χρόνο είναι καλοκαίρι. Όπου γυρίσεις το μάτι σου είναι πράσινο, τροπικό. Όχι σαν το νησί μας που είναι ξερό!

Ευστρατία: Ναι, τέτοια όνειρα να κάνετε! Βρε, δεν κοιτάτε να βρείτε ένα γαμπρό να αποκατασταθείτε! Τα χρόνια περνούν κι ύστερα ποιος θα σας πάρει; Εκτός, βέβαια, και αν θες να μείνεις κι εσύ γεροντοκόρη σαν τη θεία σου από δω!

Αθηνά: Εγώ έμεινα γεροντοκόρη για να σου συμπαρασταθώ που έχασες τον άντρα σου. Αλλά έτσι είσαι εσύ αχάριστη! Άκου γεροντοκόρη! Τι θέλεις δηλαδή να πεις; Ότι εμένα δε με ήθελαν οι γαμπροί; Ή μήπως ξέχασες τον Οδυσσέα;

Ευστρατία: Αθηνά, σιωπή!

Αθηνά: Ναι, όλο σιωπή και Αθηνά, σιωπή: Να μην πούμε τίποτα δηλαδή. Αλλά εγώ σ’ το ’πα: Μια μέρα θα σας παρατήσω σύξυλους και θα πάω στην Αστραλία!

Ευστρατία: (εκνευρισμένη) Αυστραλία, Αθηνά, Αυστραλία τη λένε!

Αθηνά: Όπως και να τη λένε, εγώ θα πάω!

Ευστρατία: (ειρωνικά) Ναι, καλά! Μέχρι να πας όμως, πήγαινε να πεις μια καλησπέρα στους πελάτες μας. Τόση ώρα περιμένουν οι άνθρωποι.

Αθηνά: (προς τον κόσμο) Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Καλώς ήλθατε στο μαγαζί μας. Στην «Ωραία Ελλάδα»! Σας ευχόμαστε να περάσετε καλά απόψε. Κι αν σας φάνηκε λίγο βαριά η αδελφή μου, μη στενοχωριέστε και μην την συνερίζεστε. Είναι βέβαια, λιγάκι μουρμούρα και ανικανοποίητη, αλλά δεν πειράζει. Καμιά φορά είναι αχάριστη και άπονη, αλλά πάλι δεν πειράζει. Είναι παλαιών αρχών, αλλά ποιον πειράζει; Αγέλαστη και γρουσούζα, αλλά, σας πειράζει; Νευρική και απολίτιστη, αλλά….

Ευστρατία: (νευριασμένα) Βρε, Αθηνά, τελείωνε επιτέλους! Τι λες πια τόση ώρα;

Αθηνά: (φοβισμένα) Ε, τι να λέω, Ευστρατία μου; Εκθειάζω τα καλά της πατρίδας μας. Αυτό κάνω. (μονολογώντας) Όταν όμως σ’ αφήσω και πάω στην Αστραλία, θα δεις!

Χορωδία: «Βίρα τις άγκυρες»

ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

(στίχοι: Αλέκος Αγγελόπουλος μουσική: Γιώργος Μουζάκης)

Μες τη φτώχια και την απονιά

έχω ζήσει τα πιο όμορφά μου χρόνια

γι’ αυτό άνοιξε, ναύτη, τα πανιά,

για να φύγω απ’ αυτό το ντουνιά!

Βίρα τις άγκυρες για ξένους τόπους,

να δουν τα μάτια μας κι άλλους ανθρώπους

σ’ άλλα λιμάνια, σε ξένα μέρη

μας πάει πρίμα μακριά τ’ αγέρι.

Βίρα τις άγκυρες και βάλε πλώρη

μακριά απ’ το έρημο το φτωχοχώρι!

2^η σκηνή: «Το προξενιό»

(Μπαίνει η Φρόσω η προξενήτρα)

Ευστρατία: Βρε, καλώς τη κυρά Φρόσω μας!!

Φρόσω: (ευγενικά) Φράνσις, Ευστρατία μου, Φράνσις! (κοιτώντας τη Μαρία) Ώστε αυτή είναι η κόρη σου; Όμορφη φαίνεται. Νομίζω ότι έχω κάτι καλό να της δώσω.

Ευστρατία: Κανόνισέ τα εσύ, κυρά-Φράνσις μου, κι εγώ δε θα σ’ αφήσω έτσι!

Φρόσω: (με νόημα) Αυτά θα τα πούμε μετά, Ευστρατία μου. Well? Λοιπόν, πώς της φαίνεται της μικρής;

Κόρη: (απορημένη προς τον πατέρα της) Τι να μου φανεί, καλέ μαμά;

Ευστρατία: Άκουσε, παιδί μου! Τώρα πια μεγάλωσες κι ήρθε η ώρα να παντρευτείς. Το λοιπόν, η κυρία Φρόσω από ’δω…..

Φρόσω: (ενοχλημένη) Φράνσις, Ευστρατία μου, Φράνσις! Άσε, θα τα πω εγώ. Άκου εδώ, κόρη μου! Πώς σε είπαμε κιόλας;

Κόρη: Μαρία.

Φρόσω: Λοιπόν άκου, Μαρία μου! Εγώ, you Know, έζησα πολλά χρόνια στην ξενιτιά.

Κόρη: Γι’ αυτό αλλάξατε το όνομά σας;

Φρόσω: Yes, γι’ αυτό.

Κόρη: Ωραίο, ακούγεται, πάντως το Φράνσις!

Φρόσω: Εκεί, λοιπόν, είδα πολλά, you Know! Δύσκολα στην αρχή, αλλά μετά έκανα το κομπόδεμά μου κι έζησα όμορφα. Εδώ, παιδί μου, δεν έχει ζωή, you Know, αλλά μη στενοχωριέσαι! Εγώ έχω τη λύση και για σένα.

Κόρη: Και ποια είναι αυτή η λύση, κυρία Φράνσις μου;

Φρόσω: (δείχνει μια φωτογραφία) Ο ιδανικός γαμπρός!! ….Γκας Τσάμπας! …Ρουφιάνος!!

Κόρη: Ε, όχι και να πάρω κάποιον Γκας Τσάμπα, που είναι και ρουφιάνος!

Ευστρατία: (ενοχλημένη) Α, κυρά Φρόσω μου,

Φρόσω: (νευριασμένη) Φράνσις, Ευστρατία μου, Φράνσις!

Ευστρατία: (ανένδοτος) Όπως και να σε λένε…Εμείς το μέτωπό μας το ’χουμε καθαρό. Δε θέλουμε νταλαβέρια με τις αστυνομίες!

Φρόσω: Μα, με παρεξηγήσατε! Για ποιες αστυνομίες μιλάτε;

Ευστρατία: Ε, να, γι’ αυτόν τον Γκας το ρουφιάνο της αστυνομίας.

Φρόσω: Καλέ, ποιο ρουφιάνο της αστυνομίας; Μια χαρά είναι ο άνθρωπος. Εγώ είπα ότι είναι ρουφιάνος επειδή φτιάνει ρούφια…., You know …ταβάνια… πώς τα λέτε εσείς εδώ;

Κόρη: (με ανακούφιση) Α, τη σολέτα εννοούσατε; Πείτε το, κυρά Φράνσις μου, και φοβηθήκαμε!

Φρόσω: (με ανακούφιση) Δόξα το Θεό! Συνεννοηθήκαμε.

Αθηνά: Και τ’ άλλο το όνομα το…. Γκας Τσάμπας; Μήπως πουλάει και γκάζι και το δίνει τσάμπα;

Φρόσω: (αγαναχτισμένη) Καλέ, ποιο γκάζι; Γκας Τσάμπας είναι το όνομά του στα αγγλικά. Κώστα Τσάμπαλα τον λένε τον άνθρωπο! You Know?

Αθηνά: You Know, βέβαια, You Know!!! Τον λένε Γκας Τσάμπα! Εγώ τα καταλαβαίνω τα αγγλικά…. Κι όταν πάω στην Αστραλία, εκεί να δεις!

Ευστρατία: Το χαβά σου εσύ. (προς τη Φρόσω) Και το λοιπόν, κυρά…..Φράνσις μου, πότε έρχεται με το καλό ο γαμπρός;

Φρόσω: Α, σύντομα! Έχει να φτιάξει ακόμα μερικά ρούφια κι

Ευστρατία- Αθηνά: (την διακόπτουν ταυτόχρονα) Ταβάνια!!!

Φρόσω: (διορθώνει συγκαταβατικά) Ταβάνια…, κι έρχεται. Πριν τη γιορτή του Άι-Νικόλα θα είναι εδώ.

Ευστρατία: Ε, τότε να το γιορτάσουμε!

Χορωδία: «Αϊ-Νικόλα»

Αϊ – Νικόλα

στίχοι-μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

Βάρδα κι αράξαμε, έγια – μόλα

γεια σου, καΐκι μου Αϊ – Νικόλα.

Ασήμι γέμισες σπαρταριστό

και τη χαρά σ’ εσένα τη χρωστώ. *2

Βάρδα κι αράξαμε, έγια – μόλα

γεια σου, καΐκι μου Αϊ – Νικόλα!

Βάρδα κι αράξαμε, άγκυρα ρίχτε

Κι όλοι τα χέρια σας μ’ αγάπη σφίχτε,

Να μάσουμε τα κάτασπρα πανιά,

Να βγάλουμε τα ψάρια στη στεριά. *2

Βάρδα κι αράξαμε, έγια – μόλα

γεια σου, καΐκι μου Αϊ – Νικόλα.!

Τώρα ας τραβήξουμε στ’ αρχοντικό μας,

Χαρά να δώσουμε στο σπιτικό μας

Και στην κοπέλα που μας αγαπά,

Να δώσουμε φιλάκια ναυτικά. *2

Βάρδα κι αράξαμε, έγια – μόλα

γεια σου, καΐκι μου Αϊ – Νικόλα!

3^η σκηνή: «Οι δόσεις»

Εφημεριδοπώλης Νο 1: Εφημερίδες…. Συγκλονιστικά στοιχεία για τη μετανάστευση των Ελλήνων!

Εφημεριδοπώλης Νο 2: Εφημερίδες…. 400.000 αγρότες και άνεργοι έφυγαν για την Αμερική στις αρχές του 20^ου αιώνα…

Εφημεριδοπώλης Νο 1: Τα μεσαία στρώματα μεταναστεύουν στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη….

Εφημεριδοπώλης Νο 2: Έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες στην Αίγυπτο και άλλες χώρες της Αφρικής….

Εφημεριδοπώλης Νο 1: Τις 485.000 φτάνουν οι Έλληνες της Αυστραλίας…

Εφημεριδοπώλης Νο 2: Πολιτικοί και οικονομικοί λόγοι διώχνουν τον κόσμο απ’ την Ελλάδα…

(μπαίνει μέσα ο Μανόλης ο δοσάς )

Μανόλης: Χαίρετε, κυρά Αθηνά! 1^η του μηνός σήμερα κι είπα να περάσω για τη δόση του ψυγείου.

Αθηνά: Πολύ προκομμένος είσαι, βρε Μανόλη! Κι αν ερχόσουν, δηλαδή, μεθαύριο, τι θα γινόταν; Θα ξίνιζαν οι δόσεις;

Μανόλης: Ναι, κάνε αστειάκια εσύ, κυρά Αθηνά! Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως έχεις τρεις δόσεις απλήρωτες.

Αθηνά: Εντάξει, λοιπόν, κύριε Μανόλη μας, έλα να λογαριαστούμε!

Μανόλης: Λοιπόν, για να δούμε! Η πρώτη δόση ήταν 967, η δεύτερη 961 και η τελευταία 989. Για να δούμε! 9+1+7=17. Γράφουμε 7 και κρατούμε το 1 δεκάρικο. Ε;

Αθηνά: ………

Μανόλης: 8+6+6+1 που κρατούσαμε=21. Γράφουμε το 1 και κρατούμε τα 2 κατοστάρικα. Σύμφωνοι;

Αθηνά: ………..

Μανόλης: 9+9+9+2 που κρατούσαμε=29+1 εκατοστάρικο που χρωστάς για το βαμβάκι από πέρυσι =30 Γράφουμε το 0 και κρατούμε 3 χιλιάρικα.

Αθηνά: Α, για βάστα, βρε Μανόλη! Κρατείς το 1 δεκάρικο, δε μιλώ. Κρατείς τα 2 κατοστάρικα, δε μιλώ…. Τώρα κρατείς και τα 3 χιλιάρικα; Ε, αυτό πάει πολύ! Βρε, εγώ θα φύγω να πάω στην Αστραλία!

Μανόλης: Α, κυρά Αθηνά, δε συμφωνούμε έτσι! Εγώ πουλώ, εσύ αγοράζεις. Εγώ φέρνω τα εμπορεύματα, εσύ πληρώνεις. Έτσι γίνονται οι δουλειές.

Αθηνά: Να πληρώσω, βρε Μανόλη, να πληρώσω! Αλλά για να πληρώσω πρέπει να ’ρχεται και κανένας πελάτης στο καφενείο. Βλέπεις εσύ κανένα;

Μανόλης: Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω. Γι’ αυτό μια λύση μου μένει.

Αθηνά: Ποια;

Μανόλης: Διάβασες τις εφημερίδες; Έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες μεταναστεύουν στην Αίγυπτο και άλλες χώρες της Αφρικής.

Αθηνά: Λοιπόν;

Μανόλης: Τι λοιπόν; Μαρόκο!!!! Εκεί θα πάω και μάλιστα σύντομα.

Αθηνά: Ναι, κι αν πας εκεί, θα παντρευτείς την πριγκίπισσα!

Μανόλης: Ακριβώς αυτό. Άκου!

Αθηνά: Δεν ακούω τίποτα. Έπειτα, είπαμε! Εγώ θα πάω στην Αστραλία..

Χορωδία: «Εγώ θέλω πριγκηπέσα»

ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΑ

στίχοι-μουσική: Παναγιώτης Τούντας

Στην Ελλάδα δε μπορώ μια γυναίκα για να βρω.

Έχει όμορφες πολλές, μάνα μου, είναι φτωχές!

Εγώ θέλω πριγκηπέσα από το Μαρόκο μέσα

να ’χει λίρα με ουρά. Να, γυναίκα μια φορά!

Πέρσι πέρασ’ απ’ εδώ κι έψαχνε να βρει γαμπρό

δίχως να το ξέρω εγώ, μάνα μου, να σε χαρώ!

Μ’ είδε κάτω στον Περαία στου Ζελέπη με παρέα

κι από τότε μ’ αγαπά και μου στέλνει και λεφτά.

Θα με κάνει βασιλιά πέρα εκεί στη Αραπιά

κι όλα της θα τα ’χω εγώ, μάνα μου, να σε χαρώ!

Δεκαοχτώ βαγόνια λίρες κι όσες θέλω αραπίνες

να περνάμε τον καιρό με τραγούδια και χορό.

Θα με πάρει μπαγλαμά, φίλντισι και μάλαμα

κι ό,τι άλλο θέλω εγώ, μάνα μου, να σε χαρώ!

Πεντακόσιοι ντερβησάδες θα μας κάνουν τεμενάδες

και θα φέρνουν τα πιοτά στο γλυκό μας τον οντά.

4^η σκηνή: «Οι νύφες»

(Μπαίνουν η Χαρικλεία και η Κατίνα)

Χαρικλεία: Γεια σου, κυρά Αθηνά.

Κατίνα: Καλέ, τι μας είπε ο Μανόλης ο δοσάς; Φεύγεις, λέει, για την Αυστραλία;

Χαρικλεία: Και Τώρα θα φύγεις που ’χεις τις χαρές της ανιψιάς σου;

Αθηνά: (ειρωνικά) Μπα; Κι αυτό το μάθατε, κυρία Χαρικλεία μας;

Χαρικλεία: Ε, κρύβονται αυτά τα πράγματα, κυρά Αθηνά;

Αθηνά: (δεικτικά) Όχι δεν κρύβονται, αλλά μου κάνει εντύπωση που σε μερικές-μερικές φανερώνονται τα πάντα!!

Κατίνα: Μη μας παρεξηγείς, κυρά Αθηνά. Εμείς να σας ευχηθούμε θέλαμε.

Αθηνά: (συγκαταβατικά) Αν είναι έτσι, σας ευχαριστώ. ….Και στων κορών σας!

Κατίνα: Πού τέτοια τύχη κυρά Αθηνά μου!

Αθηνά: Γιατί, καλέ; Εσύ την κόρη σου την έχεις κιόλας αρραβωνιασμένη.

Κατίνα: (στενοχωρημένη) Την έχω, ναι! Αλλά δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Χωρίς γερή προίκα δε νομίζω να το στεφανωθεί το κορίτσι μου ο Περικλής!

Ευστρατία: Ε, τι να σου πω; Μια και τον λένε Περικλή, θα του ’λεγα να πάει στο Fame story. ….αλλά…. ζούμε, βλέπεις, στη δεκαετία του ’50 και όχι στο 2005!

Αθηνά: Αχ, αυτά τα αστεία σου! Τέλος πάντων! (στη Χαρικλεία) Κι εσύ;

Χαρικλεία: Άσε με εμένα! Εγώ το χάνω το παιδί μου. Το στέλνω για νύφη στην Αμερική στο Σικάγο.

Αθηνά: Και τι είναι, καλέ, η κόρη σου για να την στείλεις; Δέμα;

Χαρικλεία: Δέμα δεν είναι, κυρα-Αθηνά μου, αλλά να, μας έπιασε τις προάλλες η ατζέντισσα, η κυρά Φρόσω, και μας έδειξε μια φωτογραφία ενός γαμπρού που είναι από κει. Ε, στείλαμε κι εμείς μια φωτογραφία της κόρης μας, άρεσε φαίνεται στο γαμπρό, και η δουλειά έκλεισε.

Αθηνά: Μάλιστα! Και πότε φεύγει;

Χαρικλεία: Την παραμονή του Άι-Νικόλα.

Αθηνά: Μόνη της;

Κατίνα: Όχι, καλέ! Θα είναι μαζί καμιά εφτακοσαριά νύφες από παντού.

Αθηνά: Μπράβο δουλειές η κυρά Φρόσω!! (μονολογώντας) Μόνο για ’μένα δεν έφερε φωτογραφία! Κι ο Περικλής;

Κατίνα: Ε, δε σου τα ’πα; Τον έδιωξαν από τη δουλειά, γιατί ,λέει, ήταν ασυνεπής και τώρα είναι άνεργος. Έχουμε, βέβαια, το χωραφάκι, αλλά ζεις με ένα χωραφάκι; Δε ζεις! Κι έτσι πήρε, λέει, την απόφαση να πάει στη Γερμανία!

Αθηνά: Τι να κάνει, καλέ, το παιδί στη Γερμανία; Πείτε του να πάει….

Χαρικλεία – Κατίνα: (την διακόπτουν) Ναι, ξέρουμε, στην Αστραλία!

Αθηνά: …Ναι…

Χορωδία: «Φεύγω με πίκρα στα ξένα»

ΦΕΥΓΩ ΜΕ ΠΙΚΡΑ ΣΤΑ ΞΕΝΑ

στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου μουσική:Στέλιος Καζαντζίδης

Μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα

η μοίρα το γράφει μονάχος να ζω.

Το μίσος του κόσμου με δέρνει σκληρά

και φεύγω με πίκρα στα ξένα.

Μ’ αδίκησαν, μάνα, βαριά με πληγώσαν

και ό,τι αγαπούσα το έχασα πια.

Ποτέ το παιδί σου δεν είδε χαρά

και φεύγει με πίκρα στα ξένα.

Πικρές αναμνήσεις μαζί μου θα πάρω

στα ξένα που θα ’μαι κρυφά τι θα ζω.

Παιδί πια δε θα ’χεις, μανούλα γλυκιά,

κι εκεί θα πεθάνω τα ξένα.

5^η σκηνή: «Η πρώτη γνωριμία»

(μπαίνει η δασκάλα του χωριού)

Ευστρατία: Βρε καλώς την κυρά δασκάλα μας.

Δασκάλα: (με απορία) Καλή σου μέρα, κυρα- Ευστρατία! Στις χαρές σου είσαι σήμερα…

Ευστρατία: Ε, πώς να μην είμαι; Σήμερα έρχεται ο γαμπρός από την Αμερική!

Δασκάλα: Α, ωραία! Ε, τότε καλώς να τον δεχτείς, κυρα- Ευστρατία!

Ευστρατία: Ευχαριστώ. Το λοιπόν, κερνάω για τις χαρές της κόρης μου.

Δασκάλα: Να ’σαι καλά! Ένα υποβρύχιο θα το ’θελα.

Ευστρατία: Έφτασε! Βρε Αθηνά, πιάσε ένα υποβρύχιο της δασκάλα μας!

(Η Ευστρατία βγάζει ένα γράμμα από την ποδιά λέει συνωμοτικά)

Μόνο, κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ! Μου έφεραν αυτό το γράμμα σήμερα, αλλά εγώ δεν ξέρω, κόρη μου, να διαβάζω. Μπορείς να μου πεις τι γράφει;

(η δασκάλα ανοίγει το γράμμα το οποίο όμως είναι κενό)

Δασκάλα: Βεβαίως! Για να δούμε! …….Μα αυτό είναι απλώς μια κόλλα λευκή. Δεν γράφει απολύτως τίποτα!!!! Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Ευστρατία: (Χαρούμενη) Α, κατάλαβα! Είναι από τον αδερφό μου το Βάγγο που ζει στην Αυστραλία. Εδώ και πέντε χρόνια τσακωθήκαμε και από τότε δεν μου μιλάει. Αλλά για να μου στέλνει γράμμα, πάει να πει πως ζει. Ο Θεός να τον έχει καλά.

(μπαίνει η Φρόσω φουριόζα, φέρνοντας το γαμπρό)

Φρόσω: Κυρα- Ευστρατία, κυρά-Αθηνά, έφτασε!!! Έφτασε!!

Αθηνά: Καλώς ορίσατε! Καλώς ορίσατε! Ελάτε, ……. Περάστε, …….. καθίστε!

Γαμπρός: Γκας Τσάμπας! How do you do?

Αθηνά: Γιου ντου, …..γιου ντου..

Ευστρατία: (προς τη Φρόσω) Για το ρουφιάνος είσαι σίγουρη, έτσι;

Φρόσω: (θιγμένη) Μα, τα ’παμε αυτά, κυρα- Ευστρατία μου!

Ευστρατία: Εντάξει! Καλώς όρισες, παλικάρι μου! Τι χαμπάρια από την Αμερική;

Γαμπρός: Oh! Fine, very fine! Η Αμερική, you know, είναι πολύ ωραίο μέρος. Και big! Very big! you know?

Αθηνά: you know, you know!

Γαμπρός: Ναι, έχει πολλά σπίτια, πολλά φακτόρια, τελεβίζια.. καταλαβαίνεις;

Ευστρατία: Τι να σου πω παιδάκι μου; Τα σπίτια και τα φυτώρια τα κατάλαβα. Το άλλο όμως που είπες το τελεβίζια; Αυτό το τελε κάτι μου θυμίζει, ….αλλά το βίζια με μπερδεύει.

Γαμπρός: Δεν πειράζει, μάδα. Μπορώ να σε λέω «μάδα» από τώρα;

Ευστρατία: (προς τη Φρόσω) Τώρα μ’ έβρισε;

Φρόσω: Όχι, κυρα- Ευστρατία μου, «μάδα» λένε τη μητέρα στα αμερικάνικα.

Ευστρατία: Κατάλαβα! «Η μάρα, η φάρα και το κακό συναπάντημα». …Μωρέ, εγώ την κόρη μου θέλω να αγαπάς και ας με λες και φάβα.

Γαμπρός: Ε, όχι και φάβα, μάδα! Μάδα είπα, μάδα. you know?

Αθηνά: you know, you know! (σταυροκοπιέται) Αχ, δόξα συ, κύριε! Ήρθε επιτέλους ο γαμπρός για το κοριτσάκι μας… μη μείνει κι αυτή σαν κι εμένα….. Άγιε Νικόλα μου, παρακαλώ σε, στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε, να ’ρχονται πίσω τα παλικάρια μας!

(απειλητικά)… Και κάν’ το γρήγορα, ειδ’ άλλως θα φύγω εγώ και ξέρεις πού θα πάω…

Όλοι μαζί: ….Στην Αστραλία!

Χορωδία: Σαπιοκάραβο

ΤΟ ΣΑΠΙΟΚΑΡΑΒΟ

στίχοι-Μουσική: Αλέξανδρος Δήμας

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές

σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα, υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές.

Όταν βραδιάζει, που λες, στο κατάστρωμα χίλια φωτάκια θ’ ανάβουν μικρά,

στη συντροφιά μας θα έρχεται ο άνεμος, να μας σφυρίζει τραγούδια παλιά.

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ.

Να ξενυχτήσουμε και να μεθύσουμε, να τους ξεχάσουμε όλους εδώ!

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο λύνει τους κάβους κι ανοίγει πανιά,

αφήνει πίσω στραβά και παράλογα, σηκώνει άγκυρα για μακριά.

Θα ξημερώνουμε πάνω στη θάλασσα θα βγαίνει ο ήλιος να κάνει βουτιές,

ο παπαγάλος θα λέει «τους ξεφύγαμε» κι εμείς θα ψάχνουμε γι’ άλλες στεριές.

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ.

Να ξενυχτήσουμε και να μεθύσουμε, να τους ξεχάσουμε όλους εδώ!

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές

σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα, υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές.

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ.

Να ξενυχτήσουμε και να μεθύσουμε, να τους ξεχάσουμε όλους εδώ!

6^η σκηνή: «Τα greeklish»

(Ευστρατία, δασκάλα, Φρόσω, Αθηνά και γαμπρός είναι μέσα απ’ την προηγούμενη σκηνή καθώς, μετά τους εφημεριδοπώλες, μπαίνει η Μαρία ντροπαλή )

Εφημεριδοπώλης Νο1: Προσπάθειες ανασυγκρότησης της Ελλάδας!!

Εφημεριδοπώλης Νο2: Αμερικανική και Αγγλική παρέμβαση στην οικονομία της χώρας!!

Εφημεριδοπώλης Νο1: Δόγμα Τρούμαν και σχέδιο Μάρσαλ δημιουργούν νέα δυναμική!!

Εφημεριδοπώλης Νο2: Η Ελλάδα προσχωρεί στο ΝΑΤΟ!!

Ευστρατία: Α, να τη! Ήρθε και η Μαρία.

Αθηνά: Καλώς την! Καλώς την! Έλα, κόρη μου, να γνωρίσεις τον άντρα σου!

Φρόσω: Και τι άντρας!

Ευστρατία: Γκας Τσάμπας με τ’ όνομα!

Μαρία: Χαίρω πολύ!

Γαμπρός: Ω! μα είναι beautiful! (προς τη Φρόσω) Good business Francis!

Καλά μου το ’λεγε ο πατέρας μου ο Τheoς, ότι έχεις γούστο!

Μαρία: Ποιος σού το ’λεγε, ο πατέρας σου ή ο θείος σου ;

Γαμπρός: Ο πατέρας μου ο Τheoς.

Μαρία: Ο πατέρας σου είναι θείος σου;

Γαμπρός: Είπα, ο πατέρας μου ο Τheoς! Ο Οδυσσέας! Πώς το λέτε εσείς εδώ;

Μαρία: Κατάλαβα! Για να συνεννοηθούμε εμείς, πρέπει να μάθω Αγγλικά.

Γαμπρός: Don’t worry! Θα σε πάρω μαζί μου στην Αμερική και θα τα μάθεις όλα.

Μαρία: Μα, δε γίνεται, κύριε Γκας, να μείνουμε εδώ στην Ελλάδα, και να μάθετε εσείς τα Ελληνικά;

Γαμπρός: Μα, εγώ ξέρω Ελληνικά.

Μαρία: Ναι; Και πού τα μάθατε;

Γαμπρός: Διάβαζα Μίκυ μάους! Έπειτα, είμαι Έλληνας, you know?

Αθηνά: you know, you know!

Γαμπρός: Λοιπόν, πάω να φέρω τα πράγματά μου από το κάρο.

Αθηνά: Καλέ, με άλογο ήρθατε; Γιατί δεν παίρνατε ένα αυτοκίνητο;

Γαμπρός: Μα, αυτοκίνητο πήρα: Ένα κάρο.

Μαρία: Κι έχετε πολλά πράγματα μαζί σας;

Γαμπρός: Νο, όχι πολλά! One, two, three things μπροστά κι ένα μπαουλάκι στο μπούτι.

Ευστρατία: Ε, τώρα δεν κατάλαβα τίποτα!

Φρόσω: Στο πορτμπαγκάζ εννοεί, Ευστρατία μου, στο πορτμπαγκάζ!

Ευστρατία: (ειρωνικά) Α, τώρα κατάλαβα! Φαντάσου, λέει, να ερχόταν ο γαμπρός από την Καλαβρία, τι θα γινόταν εδώ!!!

Χορωδία: ΜΑΤΙΝΑΤΑ

ΜΑΤΙΝΑΤΑ

ελληνόφωνο, «γκρεκάνικο», τραγούδι της Κάτω Ιταλίας

Τι εν’ γκλυτσέα τούση η νύφτα τι εν΄ ώρια

τσαι εβώ ε πλώνω πενσέοντα σ’ εσένα

τσαι ετού μπει στη φενέστρα σου, αγάπη μου,

της καρδίας μου σου ’νοίφτω τη πένα.

Εβώ πάντα σ΄ εσένα πενσέω,

γιατί ’σένα φσυχή μου ’γαπώ

τσαι που πάω που σύρνω που στέω

στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.

Καληνύφτα σε ’φηνω τσαι πάω,

πλάια σου ’τι ’βω πίρτα πρικό

τσαι που πάω που σύρνω που στέω

στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.

7^η σκηνή: «Ο Μανόλης με τα λόγια..»

(στο καφενείο κάθονται δυο φίλες)

Εφημεριδοπώλης Νο 1: Εφημερίδες!! Αναγέννηση της ελληνικής ναυτιλίας!!

Εφημεριδοπώλης Νο 2: Εφημερίδες!! Έλληνες εφοπλιστές αγοράζουν 100 πλοία τύπου Liberty!!

Εφημεριδοπώλης Νο 1: Η Ελλάδα μια από τις πρώτες παγκόσμιες ναυτιλιακές δυνάμεις!!

Εφημεριδοπώλης Νο 2: Εφημερίδες!! Προσπάθειες της Εθνικής Τράπεζας για τουριστική ανάπτυξη της χώρας!!

Εφημεριδοπώλης Νο 1: Μεγάλη εισροή συναλλάγματος από μετανάστες, ναυτικούς και Τουρισμό!!

Νίκη: Λοιπόν, Διονυσία μου, πώς νιώθεις τώρα που γύρισε ο καπετάνιος σου;

Διονυσία: Α, υπέροχα Νίκη μου! Δεν λέω, καλά τα λεφτά που στέλνει ο Νικόλας μου σε κάθε μπάρκο, αλλά άλλο είναι να τον έχεις εδώ μαζί σου.

Νίκη: Δίκιο έχεις! Με μια προϋπόθεση βέβαια.

Διονυσία: Ποια;

Νίκη: Ε, να είναι σωστός.

Διονυσία: Τι εννοείς;

Νίκη: Τι να εννοώ, Διονυσία μου; Δεν τα ’μαθες για τη γειτονοπούλα σου τη Μελίνα την κόρη της κυρα-Κατίνας;

Διονυσία: Ποια, αυτή που είναι αρραβωνιασμένη μ’ εκείνον τον αλανιάρη τον Περικλή;

Νίκη: Αυτή!

Διονυσία: Ε, τι έγινε;

Νίκη: Άκου να δεις! Ο Περικλής δεν την παντρευότανε, λέει, γιατί ήταν άνεργος κι ήθελε να πάει πρώτα στη Γερμανία, να πιάσει λεφτά κι ύστερα να στεφανωθούν.

Διονυσία: Ε, κι είναι κακό αυτό; Τόσα και τόσα παλικάρια το ίδιο κάνουν.

Νίκη: Κακό δεν είναι που ήθελε να πάει στη Γερμανία. Κακό είναι που συνέχεια το καθυστερούσε και τώρα άλλαξε μυαλά. Άκουσε, λέει, πως η τράπεζα δίνει δάνειο, για να χτίσεις και αποφάσισε να υποθηκεύσει το χωράφι του για να χτίσει, λέει, ξενοδοχείο!

Διονυσία: Κατάλαβα! «Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια»

Νίκη: Και στο μεταξύ όλο και παίζει το ματάκι του δεξιά, αριστερά.

Διονυσία: Μάλιστα! …Και η Μελίνα;

Νίκη: Α, δεν αντέχει άλλο. Τις προάλλες, μάλιστα, που την έπιασε η προξενήτρα η κυρα-Φρόσω και της είπε για κάποιο γαμπρό, μπήκε σε μεγάλο δίλημμα.

Διονυσία: Μη μου πεις ότι θέλει κι αυτή να πάει στην Αυστραλία;

Νίκη: Δεν ξέρω πού θέλει να πάει αλλά ο τόπος πια δεν την κρατά. Αφού, να σκεφτείς όλη μέρα την περνά κάτω στην παραλία, αγναντεύοντας το πέλαγο.

Διονυσία: Βρε, το καημένο το κορίτσι!

Χορωδία: Το πέλαγο είναι βαθύ

ΤΟ ΠΕΛΑΓΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥ

στίχοι – μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Το πέλαγο είναι βαθύ κι η αγάπη είναι μεγάλη

έχω έναν πόνο στην ψυχή και ποιος θα μου τον βγάλει.

Το πέλαγο είναι γλυκό / χάδι μαζί και δάκρυ και με κυλάει αφρίζοντας / στου ορίζοντα την άκρη.

Το πέλαγο είναι παιδί, τρέχει και δεν το φτάνω

παιδί και στην αγάπη του, που σαν με δει το χάνω.

Το πέλαγο είναι γλυκό / χάδι μαζί και δάκρυ

και με κυλάει αφρίζοντας / στου ορίζοντα την άκρη.

8^η σκηνή: «Σύγχρονη Πηνελόπη»

(Μπαίνουν η Μελίνα και ο Περικλής που την εκλιπαρεί)

Περικλής: Μελίνα, Μελινάκι!

Μελίνα: Ως εδώ ήτανε! Δε σ’ αντέχω άλλο!!

Περικλής: Στάσου λιγάκι, βρε Μελινάκι! Στάσου λιγάκι κάτι να σου πω!

Μελίνα: Δεν ακούω τίποτα πια. Φύγε! (η Μελίνα κάθεται σε ένα τραπέζι και ο Περικλής στο άλλο)

Ευστρατία: Τι έγινε, ρε Μελινάκι, τι φωνές είναι αυτές;

Μελίνα: Αυτός να σου πει κυρα-Ευστρατία μου.

Ευστρατία: Περικλή;

Περικλής: Αυτή να σου πει κυρα-Ευστρατία μου!

Ευστρατία: Α, θα αποφασίσετε επιτέλους; Ποιο είναι το πρόβλημα;

Μελίνα: Ποιο να ’ναι το πρόβλημα, κυρα-Ευστρατία μου. Πέντε χρόνια αυτός με τυραννά, δε με στεφανώνει, με γελά!!

Περικλής: (ομολογώντας) Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας, ποιος είν’ αυτός που δε λαχτάρησε να πιει, κυρα-Ευστρατία;

Μελίνα: Έτσι, ε; Το ομολογείς δηλαδή!

Περικλής: Ναι, αλλά κάτω απ’ το πουκάμισό μου η καρδιά μου σβήνει κι αν το σφάλμα είναι δικό μου, δείξε καλοσύνη!

Μελίνα: Α, τώρα που βρέθηκε άλλος γαμπρός για μένα, να δείξω καλοσύνη, ε; …Εγώ φεύγω και σ’ αφήνω μια για πάντα, βρε αλανιάρη, στην Αμερική θα πάω, άλλον για να βρω.

Περικλής: Λάου, λάου το πηγαίνεις, δηλαδή, να ξαναγινώ εργένης, μα κι εγώ σου τ’ αναγγέλλω: Θέλε με για να σε θέλω!

Μελίνα: Από τα πολλά που μου ’χεις καμωμένα δε σε θέλω πια.

Περικλής: Μ’ αφήνεις τώρα που έμαθα κοντά σου και ζω μονάχα για το έρωτά σου; Όχι! Μην με παρατάς!

Μελίνα: Θα σου φύγω, σ’ το ’χα πει! Θα σου φύγω και γέλαγες εσύ. Τώρα, λοιπόν, φεύγω! Γεια σου, γεια σου!!!

(βγαίνει έξω κι ο Περικλής την κυνηγά…)

Ευστρατία: Πάντως να μου ’λεγε κάποιος ότι θα ζούσα, για να ακούσω όλο το ελληνικό ρεπερτόριο σε καυγά, δεν θα το πίστευα.

Αθηνά: (πάει προς τη δασκάλα) ….Τι γράφεις εκεί, κυρά-δασκάλα; Γράμμα στο αρραβωνιαστικό;

Δασκάλα: Τι άλλο, κυρα-Αθηνά; Μπορώ να κάνω κι αλλιώς; Δυο χρόνια λείπει τώρα στη Γερμανία.

Αθηνά: Και τι λέει; Θα γυρίσει;

Δασκάλα: Θα γυρίσει, κυρα-Αθηνά, θα γυρίσει. Άκουσα, πως τώρα με την αμερικανική βοήθεια θα ανοίξουν οι δουλειές. Ε, έχει κάνει και ένα μικρό κομπόδεμα όσο δουλεύει εκεί, οπότε πιστεύω να τα καταφέρουμε. Αλλά άσε πρώτα να ’ρθει!

Αθηνά: Με το καλό, κόρη μου! με το καλό! Εύχομαι εσύ να ’σαι πιο τυχερή!

Δασκάλα: Κάτι σε βασανίζει κυρά-Αθηνά.

Αθηνά: Είχα κι εγώ κάποτε ένα παλικάρι να περιμένω. Οδυσσέας όνομα και πράμα.

Δασκάλα: Και; Τι έγινε;

Αθηνά: Ό,τι και με το Οδυσσέα του Ομήρου: 20 χρόνια πέρασαν κι ακόμα να φανεί.

Χορωδία: «Απόκληρος»

ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ

στίχοι-μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

Σαν απόκληρος γυρίζω στην κακούργα ξενιτιά

περιπλανώμενος, δυστυχισμένος,

μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά

περιπλανώμενος, δυστυχισμένος,

μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά

Κλαίνε τα πουλιά για αέρα και τα δέντρα για νερό

κλαίω, μανούλα μου κι εγώ για σένα,

που έχω χρόνια για να σε δω.

κλαίω, μανούλα μου κι εγώ για σένα,

που έχω χρόνια για να σε δω.

Χάρε, πάρε την ψυχή μου, ησυχία για να βρω

αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα

μες τη ζωή μου να μη χαρώ

αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα

μες τη ζωή μου να μη χαρώ

9^η σκηνή: « Holydays »

(Ευαγγελία και η Γεωργία κάθονται. μπαίνει τους φίλη η Πηνελόπη)

Πελαγία: Γιωργία μου, Βαγγελίτσα μου! Καλώς ορίσατε.

Ευαγγελία: Γεια σου Πελαγία μου! Καλώς σε βρήκαμε!

Γεωργία: Peggy, darling! Τι κάνεις;

Πελαγία: Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω! Τι κάνετε, βρε κορίτσια; Χαθήκαμε τόσα χρόνια!

Ευαγγελία: Πολύ ωραία, Πελαγία μου! Πολύ ωραία. Τα παιδιά μας μεγάλωσαν, σπούδασαν, αποκαταστάθηκαν.

Γεωργία: Ω, yes, Peggy, darling! Τώρα πια μπορούμε να κάνουμε διακοπές, holidays, όποτε θέλουμε, whenever we like.

Πελαγία: Αχ, τι καλά! …Και τώρα; Για διακοπές ήρθατε;

Ευαγγελία: Και για διακοπές. Παντρεύεται, βλέπεις, εδώ ο γιος του φίλου μας του Οδυσσέα με την κόρη της κυρα-Ευστρατίας και είπαμε να συνδυάσουμε διακοπές και γάμο!

Πελαγία: Μπράβο, βρε Βαγγελίτσα μου! Όχι σαν κι εμάς εδώ που είμαστε μες τη φτώχια και την ανασφάλεια συνέχεια!

Ευαγγελία: Μη στενοχωριέσαι, Πελαγία μου, θα φτιάξουν κι εδώ σιγά-σιγά τα πράματα.

Πελαγία: Μακάρι, Βαγγελίτσα μου, μακάρι! Πάντως σας βρίσκω κούκλες.

Γεωργία: Μα, of course, Peggy! Εμείς περιποιούμαστε τον εαυτό μας. Αφού, να φανταστείς, two times τη βδομάδα κάνουμε μπάνιο και three times ’λλάσσουμε βράκα!

Ευαγγελία: Μην την παίρνεις στα σοβαρά, Πελαγία μου! Περάσαμε κι εμείς πολύ δύσκολα χρόνια. Αυτά προσπαθεί ακόμα να ξεχάσει η αδερφή μου.

(μπαίνει ο Οδυσσέας)

Γεωργία: Α, να έρχεται ο Theo,

Πελαγία: Ποιος;

Ευαγγελία: Ο Οδυσσέας, καλέ ο πατέρας του γαμπρού!

Αθηνά: Οδυσσέα!! Εσύ είσαι;

Οδυσσέας: (έκπληκτος) Αθηνά!

Πελαγία: Καλέ, γνωρίζεστε;

Γεωργία: Oh! How nice! Τι ωραία! Αυτό μοιάζει με θαύμα. Miracle!

Αθηνά: Γύρισες;

Οδυσσέας: Γύρισα, Αθηνά, γύρισα.

Αθηνά: Εσύ είσαι ο πατέρας – Theoς που μας λέει ο γαμπρός μας;

Οδυσσέας: Εγώ είμαι Αθηνά.

Αθηνά: Κι ο γιος σου;

Οδυσσέας: Θετός γιος μου, Αθηνά. Τον πήρα μαζί του από τότε που οι γονείς του πέθαναν στο νησί Ellis.

Αθηνά: Δεν κατάλαβα;

Οδυσσέας: Ένα-ένα, Αθηνά! Θα τα μάθεις όλα.

Χορωδία: «Αχ, Ελλάδα»

ΑΧ, ΕΛΛΑΔΑ!

στίχοι: Μανόλης Ρασούλης μουσική: Βάσω Αλλαγιάννη

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά

και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά

κι εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά

-σάμπως φταις κι εσύ καημένη-

και στη Αθήνα μέσα ζει στην ξενιτιά.

Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ,

γιατί μ’ έμαθες, και ξέρω

ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ

και να μη σε υποφέρω.

Αχ, Ελλάδα, θα στο πω, πριν λαλήσεις πετεινό,

δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι,

μ’ εκβιάζεις μου κολλάς, σαν το νόθο με πετάς,

μα κι απάνω μου κρεμιέσαι.

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά

-Οδυσσέα, γύρνα κοντά μου-

που τ’ άγια χώματά της πόνος και χαρά.

Καθένας είναι ένας που συνοροπονά

κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά.

10^η σκηνή: «Ο ξενιτεμένος»

Εφημεριδοπώλης 1: Εφημερίδες! Ολοκληρώθηκαν μετά από τρία χρόνια οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας-ΕΟΚ!

Εφημεριδοπώλης 2: Υπογράφηκε επισήμως η συμφωνία σύνδεσης!!

Εφημεριδοπώλης 1: ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου την υπερψηφίζουν στη Βουλή!

Εφημεριδοπώλης 2: Εφημερίδες! Βραβείο Όσκαρ στο Χατζηδάκη για τα «Παιδιά του Πειραιά»!

Εφημεριδοπώλης 1: Ο Ωνάσης ερωτεύεται τη Μαρία Κάλας!

Ευστρατία: (έκπληκτη) Οδυσσέα;

Αθηνά: (με πικρία) Ο συμπέθερός σου, Ευστρατία.

Οδυσσέας: Γεια σου, Ευστρατία, καλώς σας βρήκα!

Ευστρατία: Μπερδεύτηκα τώρα.

Οδυσσέας: Ναι, είναι κάπως παράξενο. Να πώς το ’φερε όμως η μοίρα.

Αθηνά: Πες μου για το νησί Ellis! Μήπως είναι σαν τη Bonegilla που είχαν στην Αυστραλία;

Ευστρατία: Αθηνά; Πού τα ξέρεις εσύ αυτά;

Αθηνά: Αμ γιατί δεν έφευγα τόσα χρόνια να πάω στην Αστραλία νομίζεις; Επειδή φοβόμουν να περάσω αυτό το βάσανο και να με λένε και wog!

Ευστρατία: wog?

Οδυσσέας: Το wog είναι βρισιά και το Ellis είναι σαν τη Bonegilla …..Εκεί, λοιπόν, μας συγκέντρωναν όταν φτάναμε στην Αμερική. Εκεί μέναμε όλοι για ιατρικές εξετάσεις. Αν ήσουν υγιής, σου ’βρισκαν κάποια δουλειά και σε κρατούσαν.

Ευστρατία: Κι ο γιος σου;

Οδυσσέας: 3 μήνες μείναμε εκεί. Οι γονείς του δεν άντεξαν. Έτσι τον πήρα υπό την προστασία μου. Τον μεγάλωσα σαν το δικό μου παιδί που ποτέ δεν απόκτησα.

Αθηνά: Κι από δουλειά;

Οδυσσέας: Βρήκα μια δουλειά λαντζιέρη σ’ ένα ελληνικό εστιατόριο…

Ευστρατία: Τόσα χρόνια αυτό κάνεις;

Οδυσσέας: Όχι, βέβαια! Με τον καιρό μάζεψα λεφτά και εδώ και 10 χρόνια έχω δική μου μια αλυσίδα από εστιατόρια.

Αθηνά: Μας ξέχασες, όμως, Οδυσσέα! 20 χρόνια χάθηκες!

Οδυσσέας: Έπρεπε να χαθώ. Η ζωή ήταν τρομερά δύσκολη τότε. Δεν έβλεπα καμιά ελπίδα γυρισμού στην πατρίδα. Έπρεπε να σε αφήσω ελεύθερη να συνεχίσεις εδώ τη δική σου ζωή. Τη συνέχισες;

Αθηνά: Τη συνέχισα, Ευστρατία;

Ευστρατία: (ειρωνικά) Ναι, αμέ! Όσο και η Πηνελόπη των προγόνων μας! Η μοίρα μας το ’χει φαίνεται.

Αθηνά: Γιατί ο γιος σου σε φωνάζει θείο;

Οδυσσέας: Οι Αμερικάνοι με φωνάζουν έτσι. Δεν μπορούν, βλέπεις να προφέρουν ολόκληρο το όνομά μου και το ’κοψαν.

Ευστρατία: Μωρέ, μπράβο! Κι εκεί οικονομία κάνουν;

Χορωδία: Το ψωμί της ξενιτιάς

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

στίχοι: Παύλος Ζεμανίδης μουσική: Γιάννης Βασιλόπουλος

Το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό,

το νερό της θολό και το στρώμα σκληρό.

Τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς,

υποφέρεις, πονάς, την πατρίδα ζητάς.

Ψεύτρα ξενιτιά, τα παλικάρια κλέβεις,

μάγισσα κακιά, με τα λεφτά μαγεύεις,

πάντα μ’ απονιά χωρίζεις μάνες και παιδιά.

Κάνε, Παναγιά η ξενιτιά να πάψει

κι άλλη μάνα πια για χωρισμό μην κλάψει

κι όλα τα παιδιά στο σπίτι τους να ’ρθουν ξανά.

Το ψωμί της ξενιτιάς είναι ξερό

και με δάκρυ πικρό το ’χω βρέξει κι εγώ.

Πιο καλά στο φτωχικό ψωμί κι ελιά

παρά χίλια καλά στη σκληρή ξενιτιά.

11^η σκηνή: «Happy end»

(μπαίνουν ο γαμπρός με τη Μαρία και τη Φρόσω)

Γαμπρός: Oh! φάδα, γνωριστήκατε, βλέπω με τη νέα μου μάδα.

Οδυσσέας: Δε χρειάστηκε, γιε μου.

Ευστρατία: Είμαστε γνωστοί από παλιά.

Οδυσσέας: Εμείς, βλέπεις, ανήκουμε στη γενιά που έχει δυο πατρίδες.

Αθηνά: (με παράπονο) Ναι, μόνο που η μια πατρίδα σάς γεννά αλλά την άλλη αγαπάτε.

Οδυσσέας: Τις αγαπάμε και τις δυο, Αθηνά. Η μια μας γέννησε, όπως είπες, αλλά η άλλη μας έδωσε το γάλα της, για να θραφούμε.

Φρόσω: Καλέ, αφήστε τα αυτά! Τώρα έχουμε χαρές…

Γαμπρός: Ναι, να σου συστήσω, λοιπόν, τη μνηστή μου, φάδα. Από δω η Μαρία.

Μαρία: Χαίρω πολύ, κύριε Οδυσσέα.

Οδυσσέας: Ω! είναι πολύ νόστιμη. Είδες που σου ’λεγα να έχεις εμπιστοσύνη στην κυρα-Φρόσω;

Φρόσω: Α, να χαρείς Τheo μου. Φράνσις είπαμε, Φράνσις.

Μαρία: Μαμά, έχω ευχάριστα νέα. Αποφασίσαμε να μείνουμε στην Ελλάδα μετά το γάμο μας με τον Κώστα.

Ευστρατία: Δόξα το Θεό!

Γαμπρός: Oh, yes. Σκέφτηκα ότι η ζωή στην Αμερική είναι easy, εύκολη αλλά ξενέρωτη. Without water mate. You know?

Αθηνά: You know, You know!

Μαρία: Κι έτσι είπαμε να ανοίξουμε μια δουλειά εδώ.

Γαμπρός: Oh, yes. Έχω ετοιμάσει κιόλας το κοντράκτο. You know?

Αθηνά: You know, You know!

Γαμπρός: Θα φέρνουμε απ’ την Αμερική φρίζες.

Ευστρατία: (στη Φρόσω) Αυτό, τώρα, είναι καλό;

Φρόσω: Μα, of course! Έτσι θα μπορείς να συντηρείς τα στέκια σου, τα ice cream…..

Μαρία: Τις μπριζόλες, τα παγωτά….

Αθηνά: (με θαυμασμό) Μπράβο, κόρη μου όλα τα You know!

Ευστρατία: Ε, τότε τι καθόμαστε; Ας ετοιμαστούμε για το γάμο.

Αθηνά: Ναι, αλλά με μια προϋπόθεση.

Γαμπρός: Ποια;

Αθηνά: Τα παιδιά που θα κάνετε, και μάλιστα αμέσως, θα τα μεγαλώσουμε με την Ευστρατία μου, να τα κάνουμε Ελληνάκια. Και μην πείτε όχι, γιατί σας αφήνω σύξυλους και πάω στην ….

όλοι μαζί: Αστραλία.

Οδυσσέας: Δε θα χρειαστεί να πας πουθενά, Αθηνά. Αφού ο γιος μου μένει εδώ, θα μείνω κι εγώ. Αν το θες κι εσύ, βέβαια….

Αθηνά: Αν θέλω; ….Καλώς όρισες, Οδυσσέα!

Ευστρατία: Μμμμ! ….Κρυάδες! …Άιντε, καλά σας είναι! ΤΕΛΟΣ.

Χορωδία: «Ας κρατήσουν οι χοροί»

στίχοι:- μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Ας κρατήσουν οι χοροί

και θα βρούμε αλλιώτικα στέκια επαρχιώτικα, βρε,

ώσπου η σύναξη αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί.

Μέχρι τα ουράνια σώματα με πομπούς και με κεραίες

φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες.

Κάνει ο Γιώργος την αρχή

είμαστε δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε, βρε,

κι ο Γιαννάκης τραγουδεί «άμα είν’ όλα άγραφα κάτι θα βγει!»

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα να κι ο Άλκης ο μικρός μας,

για να σμίξει παλιές κι αναμμένες φωτιές με το ροκ του μέλλοντός μας.

Ο ουρανός είναι φωτιές,

ανεμομαζώματα, σπίθες και κυκλώματα, βρε,

και παρέες λαμπερές το καθρέφτισμά τους στις ακρογιαλιές.

Κι είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία

των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία.

Να κι ο Μπάμπης που έχει πιει

κι η Λυδία ντρέπεται που όλο εκείνη βλέπετε, βρε,

κι ο Αχιλλέας με τη Ζωή μπρος την πολλαρόιτ κοιτούνε γελαστοί.

Τότε η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά του Τάσου

και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά: « Εθνική Ελλάδος, γεια σου!»

Τι να φταίει η Βουλή, τι να φταιν’ οι εκπρόσωποι έρημοι κι απρόσωποι, βρε!

Αν πονάει η κεφαλή, φταίει η απρόσωπη αγάπη που ’χει βρει,

μα η δικιά μας έχει όνομα, έχει σώμα και θρησκεία

και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία.

Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε,

με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς.

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα να πυκνώνει ο δεσμός μας

και να σμίγει παλιές κι αναμμένες φωτιές με το ροκ του μέλλοντός μας!

ΤΖΙΒΑΕΡΙ

(παραδοσιακό)

Αχ, η ξενιτιά το χαίρεται, Τζιβαέρι μου,

το μοσχολούλουδό μου, σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.

Αχ, εγώ ήμουνα που το ’στειλα, Τζιβαέρι μου,

με θέλημα δικό μου, σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.

Αχ, ανάθεμά σε, ξενιτιά, Τζιβαέρι μου,

εσέ και το καλό σου, σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.

Αχ, που πήρες το πουλάκι μου, το Δυοσμαράκι μου,

και το ’κανες δικό σου σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.

Αχ, αν κάποτε στο ύπνο σου, Δυόσμε τρίκλωνε,

αχ, αέρας σε ξυπνήσει, σιγανά, σιγανά, σιγανά πατώ στη γη

Αχ, είν’ ο δικός μου στεναγμός, Τζιβαέρι μου,

και να μη σε φοβίσει, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, δεν είναι πια μυστικό.

Του Χρήστου Γαμβρέλλη δάσκαλου του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κω

ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΑ

ΦΕΥΓΩ ΜΕ ΠΙΚΡΑ ΣΤΑ ΞΕΝΑ

Το πέλαγο είναι γλυκό / χάδι μαζί και δάκρυ και με κυλάει αφρίζοντας / στου ορίζοντα την άκρη.

You May Also Like