Δεν είναι εύκολο να συζητάς για ένα θέμα όπως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι… Δεν είναι εύκολο γατί συχνά πρέπει να μιλήσεις για μια σωματική και ψυχική αλλαγή, για τις ιδιαιτερότητες της τρίτης ηλικίας χωρίς χάιδεμα και όμορφα περιτυλίγματα. Δεν είναι εύκολο… ειδικά όταν ο αποδέκτης είναι μικρά παιδιά!
Την Τετάρτη 14 Μαρτίου μια ομάδα μαθητών, από τη Β΄ τάξη του σχολείου μας, επισκέφτηκε το Γηροκομείο. Τα παιδιά παρουσίασαν δυο σκετς που είχαν ετοιμάσει για την επέτειο της 7ης Μαρτίου, με θέμα το ιταλικό και γερμανικό σχολείο πριν την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.
Μπαίνοντας στην αίθουσα, μας υποδέχτηκαν επτά ηλικιωμένες κυρίες, με ένα θερμό χαμόγελο σαν αυτό που θα μας υποδεχόταν η δική μας γιαγιά! Από την πρώτη στιγμή νιώσαμε τη ζεστασιά και τη φιλοξενία! Δε χάσαμε χρόνο! Τους συστηθήκαμε και μοιραστήκαμε μαζί τους τις σκέψεις μας: «Ως σχολείο, σας επισκεπτόμαστε κάθε Χριστούγεννα για να σας πούμε τα κάλαντα. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό… Πιστεύουμε πως η συντροφιά είναι κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη! Μικροί και μεγάλοι! Όχι μόνο τις εορταστικές μέρες του χρόνου! Κάθε μέρα!».
Ύστερα τα παιδιά ξεδίπλωσαν το υποκριτικό τους ταλέντο. Έβαλαν τα δυνατά τους για να εντυπωσιάσουν το κοινό τους και τα κατάφεραν! Η αίθουσα γέμισε γέλια, χειροκροτήματα, αυθόρμητους επαίνους και θετικά σχόλια. Είδαμε μάτια δακρυσμένα από τη συγκίνηση… το σημαντικότερο όμως ήταν ο ενθουσιασμός για ζωή, συντροφικότητα και λαχτάρα να μοιραστούν μαζί μας μνήμες από την εποχή εκείνη. Ήταν ένα υπέροχο μάθημα τοπικής ιστορίας και όχι μόνο…
Η ώρα πέρασε γρήγορα! Φεύγοντας λοιπόν από το γηροκομείο δεν ευχηθήκαμε «και του χρόνου!» αλλά «θα τα πούμε σύντομα!».
Ας επιδιώξουμε λοιπόν η τρίτη ηλικία να αποτελέσει πυλώνα της ζωής μας και ευκαιρία για προσφορά, δοτικότητα και αγάπη… όχι μόνο τις εορταστικές μέρες αλλά κάθε μέρα του χρόνου!
