Τι κι αν τα χρόνια περνάνε; Κάθε φορά που περνώ την πόρτα του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κω –του σχολείου μου-, τα συναισθήματα είναι τα ίδια. Γίνομαι ξανά το κοριτσάκι που κουβαλά στην πλάτη του τη σχολική τσάντα.
Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα και την Κυριακή 24 Νοεμβρίου στο σχολείο μου. Αυτή τη φορά πήγα να βοηθήσω τη Φλόγα. Για όσους δε γνωρίζετε, Φλόγα ονομάζεται ο σύλλογος γονέων παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια. Μαζευτήκαμε στο σχολείο, για να κάνουμε διάφορες κατασκευές για τον πάγκο της Φλόγας στο χριστουγεννιάτικο παζάρι της Κω. Στεφανάκια, φαναράκια, γούρια, κορδέλες, διακοσμητικά, ημερολόγια… Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κάπου πήρε το μάτι μου και κάτι μικρά ξωτικά, που έβαζαν σε όλους μας τα γυαλιά με τη φαντασία και τη δεξιοτεχνία τους. Φυσικά δεν έλειπαν και οι λιχουδιές που έκαναν την αίθουσα να μυρίζει φρέσκο κέικ και κουλουράκια. Και όλα αυτά υπό τη μουσική υπόκρουση χριστουγεννιάτικων μελωδιών.
Με το που κάθισα στο θρανίο, για να πιάσω κι εγώ «δουλειά», έπεσε το μάτι μου σε κάτι μικρά ποτηράκια. «Αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο κηροπήγιο!», σκέφτηκα και άφησα τη φαντασία μου ελεύθερη αναζητώντας χρώματα και σχέδια. Καθώς δημιουργούσα το κηροπήγιό μου, ξαφνικά αναρωτήθηκα πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό το τόσο μικρό που κάνω, πώς από ένα τόσο δα μικρό κηροπήγιο μπορείς να δώσεις χαμόγελο σε έναν άνθρωπο. Μα η απάντηση ήταν απλή και την ήξερα ήδη. Η αλληλεγγύη και η αγάπη είναι δύο λέξεις, αλλά η πραγματική τους σημασία και διάσταση είναι κάτι πολύ παραπάνω.
Μέσα στην αίθουσα δεν άργησα να νιώσω το οικογενειακό κλίμα που υπήρχε. Με «αγκάλιασαν» όλοι κι ας ήμουν άγνωστη, γιατί ήμασταν εκεί για έναν σκοπό. Είχαμε πάει να προσφέρουμε τη βοήθειά μας ο καθένας/η καθεμία, αλλά εν τέλει αυτά που κερδίσαμε από αυτή τη μέρα ήταν πολύ περισσότερα για όλους μας.
Φεύγοντας από το σχολείο, μπορεί να μην έχω πλέον στην πλάτη μου τη σχολική μου τσάντα, αλλά έχω σίγουρα στην καρδιά μου όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εκεί και όλα τα όμορφα συναισθήματα που με έκαναν να νιώσω. Θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα για πάντα και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να παροτρύνω και άλλους ανθρώπους να βοηθήσουν τη Φλόγα ή όποιο άλλο οργανισμό επιθυμούν.
Όσο για το 2ο δημοτικό, αυτό θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!
Μιρέλλα Καβαδάκη
