Διανομή ρόλων
|
24. Παιδί 4ο
25. Ελπιδοφόρος 26. Λητώ Βρακάκη 27. Μαρούλι Χατζησαλάτα 28. Ευρυδίκη Γουρούνα 29. Ζήσης Γεράσης 30. Πλάτων 31. Σωκράτης 32. Ηλίας 33. Ολυμπία 34. Ροδόλφος 35. Κλεοπάτρα 36. Καφετζής 37. Μπέκας 38. Φανούριος 39. Βγαίκας 40. Λέλα τρέλα 41. Τοτός 42. Φίλη 43. Παιδί 44. Δασκάλα |
1η σκηνή: Διάγγελμα
(στη σκηνή δύο δημοσιογράφοι περιμένουν με αγωνία και, καθώς έρχονται δύο παιδιά για το διάγγελμα)
1ος Δημοσιογράφος: Κυρίες και κύριοι, παρακολουθείτε την εκπομπή: «Εκπομπή με τηλεθέαση», που κι απόψε, όπως κάθε χρόνο θα σας κρατήσει συντροφιά για περίπου μία ώρα.
2ος Δημοσιογράφος: Και πώς να μην έχει τηλεθέαση η εκπομπή μας μ’ αυτά που σας έχουμε ετοιμάσει!
1ος Δημοσιογράφος: Βεβαίως! Για χάρη σας λοιπόν βρισκόμαστε στον ωραίο αυτό χώρο από όπου θα παρακολουθήσουμε σε απ’ ευθείας μετάδοση την εκδήλωση που έχει ετοιμάσει η Παιδική Χορωδία του Δήμου Ηρακλειδών Κω
2ος Δημοσιογράφος: Οι στιγμές που ζούμε, κυρίες και κύριοι, είναι ιστορικές καθώς ο χώρος είναι γεμάτος με συγγενείς των μελών της Χορωδίας, που συγκινημένοι προσέρχονται για να παρακολουθήσουν ζωντανά τα τεκταινόμενα.
1ος Δημοσιογράφος: Το πρόγραμμα, όπως μας πληροφόρησαν στενοί κύκλοι του Προέδρου του Δ.Ο.Τ.Π.Α.ΗΡ. κου Παπαγγελή, προβλέπεται ιδιαίτερα σεμνό και ταπεινό όπως πάντα, ενώ η Χορωδία θα ερμηνεύσει αγνά παιδικά τραγούδια.
2ος Δημοσιογράφος: (σκεπτικός) Ναι, δεν ξέρω, αν αυτό που βλέπω λέγεται σεμνό και ταπεινό, αλλά εγώ βλέπω να βγαίνει από μια ….λιμουζίνα το παιδί που θα ανοίξει την εκδήλωση και να έρχεται προς το μέρος μας. Σαν πολύ σοβαρός φαίνεται και…. (τον διακόπτει ο 1ος Δημ/φος)
1ος Δημοσιογράφος: Ε! … Μισό λεπτό! ….Μόλις με πληροφόρησαν από το κοντρόλ ότι υπάρχει μια αλλαγή στο πρόγραμμα: Ναι, ……ναι, η βραδιά δεν θα ξεκινήσει με τραγούδι αλλά με ένα ……διάγγελμα.
2ος Δημοσιογράφος: Διάγγελμα;
1ος Δημοσιογράφος: Μάλιστα, διάγγελμα! Τα μέλη της Χορωδίας αποφάσισαν, λέει, να κατέβουν στις επόμενες εκλογές στο Συμβούλιο Νεολαίας και μαζεύουν από τώρα ψήφους.
1ος Μαθητής: Κυρίες και κύριοι, γεια σας και… με τη νίκη!
Δέκα χρόνια περάσαμε σ’ αυτή τη Χορωδία. Σας ξέρουμε καλά! Χειροκροτήστε μας!
Γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε σας! Γι’ αυτό ζητούμε την ψήφο σας. Διότι,
στην παράταξη τη δική μας πραγματοποιούμε αυτά που υποσχόμαστε.
Άλλωστε, μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν το ότι τάχα
είμαστε ακαμάτηδες και δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα καλό για τον τόπο.
Διότι, ένα είναι βέβαιο για μας:
πάνω απ’ όλα βάζουμε την τιμιότητα και τη διαφάνεια
Και κάνουμε ξεκάθαρο ότι πλανάται πλάνην οικτράν (κοινώς κοιμάται όρθιος) όποιος πιστεύει πως
ο Δήμος μας θα στελεχωθεί με ανίκανους και γλειψιματίες!
Αγαπητοί συμπατριώτες, με βαρύ αίσθημα ευθύνης σας διαβεβαιώνουμε ότι
αν μας ψηφίσετε, η κοινωνική δικαιοσύνη θα εφαρμοστεί πλήρως,
διότι, δε μπορεί να είναι κάποιος τόσο ανόητος, ώστε να πιστεύει πως
θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη σας,
χρησιμοποιώντας παλιομοδίτικα κόλπα της δεκαετίας του ’50!
Υποσχόμαστε ακόμα ότι θα κάνουμε το παν, ώστε
να τεθεί τέρμα στις προνομιακές καταστάσεις και στα ρουσφέτια των ημετέρων και
δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση
τα παιδιά σας θα πεθάνουν της πείνας διότι,
όπως σύντομα θα καταλάβετε, αν μας δώσετε την εξουσία,
είμαστε η «ΝΕ.ΠΟ.ΤΗΣ.ΜΟΣ», η «Νέα Πολιτική Της Μόστρας ».
Κυρίες και κύριοι, σεβαστές γειτόνισσες,
τιμημένοι παππούδες και γιαγιάδες,
είμαστε τα δικά σας παιδιά. Απολαύστε μας! Χειροκροτήστε μας!
2ος Δημοσιογράφος: Τι όμορφες στιγμές πραγματικά! Και, να! ..Βλέπω να μπαίνει ο κος Χρήστος! ……Μα… σαν αγριεμένος φαίνεται!
κος Χρήστος: (στο παιδί αγριεμένα) Δεν μου λες εσύ, αυτά σας μάθαινα 10 χρόνια;
1ος Μαθητής: (αθώα) ….Μα γιατί κύριε; Τι κακό είπα;
κος Χρήστος: (στο παιδί αγριεμένα) Τι κακό είπες; Κάνεις πως δεν ξέρεις κιόλας; (τον πιάνει από τ’ αυτί)
1ος Δημοσιογράφος: Αίσχος! Τι εκπαιδευτικός είναι αυτός!
2ος Δημοσιογράφος: Ντροπή σας! Είστε και υπεύθυνος της Χορωδίας!
κος Χρήστος:(στους δημοσιογράφους αγριεμένα) Κλείστε το, μην τα ακούσετε εσείς τώρα!
2ος Δημοσιογράφος: Δεν θα μας φιμώσετε εσείς, κύριε! Ορίστε: Εξηγήστε στον κόσμο, αν μπορείτε, τι κακό είπε το παιδί;
1ος Δημοσιογράφος: Βεβαίως! Αυτό το αθώο πλάσμα μας άνοιξε την καρδιά του και μας είπε τα ιδανικά του. Πρέπει να τιμωρηθεί γι αυτό; Σε ποιον αιώνα ζούμε;
κος Χρήστος: (στους δημοσιογράφους αγριεμένα) Αφού λοιπόν δεν καταλαβαίνετε, ακούστε προσεκτικά! (στο 2ο παιδί) Για έλα εδώ εσύ! Ξαναδιάβασε!
2ος Μαθητής: : Κυρίες και κύριοι, γεια σας και… με τη νίκη!…. (τον διακόπτει ο κος Χρήστος)
κος Χρήστος: Όχι, πουλάκι μου! Μη διαβάσεις κανονικά. Διάβασε γραμμή – γραμμή από το τέλος προς την αρχή!
2ος Μαθητής: (διαβάζει το κείμενο όπως του είπε ο κος Χρήστος)
κος Χρήστος: (στους δημοσιογράφους αγριεμένα) Είπατε τίποτα;
2ος Δημοσιογράφος: (τα έχει χαμένα) Ε… Ναι, είναι αλήθεια ότι τα παιδιά μας σήμερα είναι πολύ έξυπνα! Γεια σας!
Χορωδία: «Τερατάκια τσέπης»
Τερατάκια τσέπης
στίχοι: Σούσης Ισαάκ μουσική: Magni-Zappa
Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαράντα πέντε πατριάρχης το ‘χεις δει.
Ούτε ειλικρινής ούτε ανθρωπιστής σαν ξοφλημένος αγωνιστής,
που φοβάται το παιχνίδι και το παίζει δικαστής.
Τερατάκι της τσέπης, καθρεφτάκι της λύπης
κάποτε ήμουν χίπις και φρικιό και αντιεξουσιαστής!
Τι καρνάβαλος τι κανίβαλος εγώ ο δικός σου αντίλαλος
πως θα γίνω σχεδιάζεις μα απ’ τη μύτη θα σου βγει
Που το πάω εγώ, τι ζητάς εσύ, αν δεις σωστά την απόσταση
δεν θα έχεις στο τσεπάκι έτοιμη τη συνταγή.
Μα τι λες ρε μεγάλε, πόσο μου ‘μοιασες σ’ όλα,
παιχταρά, παρ’ τα μου όλα, άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή!
Γι’ αυτό μη μιλάς και μη μου κολλάς, για να το παίζεις χαζομπαμπάς
αν ζητάς κολλητιλίκια, μάθε να μη μου τη σπας!
Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα, για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαράντα πέντε πατριάρχης το ‘χεις δει
Τερατάκι της τσέπης, καθρεφτάκι της λύπης
κάποτε ήμουν χίπις και φρικιό και αντιεξουσιαστής!
Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε κι αφού κι οι δυο την πατήσαμε
συνεχίζουμε με κόντρες μια σχέση τρυφερή
Και αφού κανείς δεν ευθύνεται, αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία ζούγκλα οικογενειακή
Μα τι λες ρε μεγάλε, πόσο μου ‘μοιασες σ’ όλα,
παιχταρά, παρ’ τα μου όλα, άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή!
Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε κι αφού κι οι δυο την πατήσαμε
συνεχίζουμε με κόντρες μια σχέση τρυφερή
Και αφού κανείς δεν ευθύνεται, αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία ζούγκλα οικογενειακή
2η σκηνή: Το γράμμα
(δυο στρατιώτες, ένας Τούρκος κι ένας Έλληνας, κάθονται σε διπλανά τραπέζια και γράφουν γράμμα στους δικούς τους)
1ος Δημοσιογράφος : Αγαπητοί τηλεθεατές, η εκπομπή μας, προκειμένου να έχει τηλεθέαση, ακολουθεί το σύστημα:
2ος Δημοσιογράφος: «Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω»! ή αλλιώς είμαι ξερόλας!
1ος Δημοσιογράφος : Που σημαίνει…. …Τα ξέρω όλα!
2ος Δημοσιογράφος: Και μια και τα ξέρουμε όλα, ας μιλήσουμε για θέματα ……εθνικά.
1ος Δημοσιογράφος : Κυρίες και κύριοι, η εκπομπή «εκπομπή με τηλεθέαση» σας παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα το πώς περνούν την ώρα τους δύο φανταράκια.
2ος Δημοσιογράφος: Δεν είναι όμως δυο τυχαία φανταράκια, διότι το ένα είναι, βεβαίως, Έλληνας, αλλά το άλλο είναι….
1ος Δημοσιογράφος : Τούρκος!!
2ος Δημοσιογράφος: Μάλιστα καλά ακούσατε! Κι αν απορείτε πώς γίνεται αυτό, σας λέμε ότι πρόκειται για δυο στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών,
1ος Δημοσιογράφος : οι οποίοι κάθονται και γράφουν ένα γράμμα στους αγαπημένους τους στην πατρίδα.
Παρακολουθείστε τους!
Γιάννης: Αγαπημένε μου αδελφέ,
Mehmet: Kardash giavri m’
Γιάννης: δεν έχω νέα να σου γράψω
Mehmet: Hamber yiok.
Γιάννης: Ο Νατοϊκός στρατός με έχει κουράσει
Mehmet: Natoian asker baildi m’.
Γιάννης: Οι αξιωματικοί πάνε γυρεύοντας ν’ ακούσουν καμιά βαριά κουβέντα.
Mehmet: Karavana tsoglan ai sihtir
Γιάννης: Το φαγητό είναι άθλιο.
Mehmet: Tetzeri fai havouz!
Γιάννης: Οι τουαλέτες ερείπια.
Mehmet: Kambine rimad!
Γιάννης: Το νερό στο μπάνιο πολύ κρύο.
Mehmet: Hamam bouz!
Γιάννης: Σαν να μην έφταναν δε οι αγγαρείες, μας κάνουν και καψώνια.
Mehmet: Em agari, em kapson!
Γιάννης: Όλοι οι στρατιώτες είναι φανερά εξαντλημένοι.
Mehmet: Fantar baildi
Γιάννης: Αύριο το πρωί έχουμε πορεία με πλήρη εξάρτυση ως το μεσημέρι μέσα στον ήλιο.
Mehmet: Tahia kalderim Em zounar, em hatzar, em koumbour, em fesi dalla mesimer
Γιάννης: Όσον αφορά το οικονομικό, είμαι χάλια.
Mehmet: economic, katar
Γιάννης: Χρωστάω ήδη αρκετά στο ΚΨΜ
Mehmet: ΚΨΜ, fes.
Γιάννης: 2 hamburger
Mehmet: dio kiofte tost,
Γιάννης: 1 σαμπουάν Vidal Sassoon (2 σε 1),
Mehmet: en Vidal Sassoon (em crem em sapoun).
Γιάννης: Έχω επιθυμήσει τόσο πολύ
Mehmet: Vai-vai
Γιάννης: τους χορούς και τα φαγητά της πατρίδας
Mehmet: tsiftetel, imam baildi, briam, kazan dipi
Γιάννης: Ο Θεός ας έχει υπό την σκέπη του τον Ολυμπιακό να φτάσει στον τελικό.
Mehmet: Alah couverton, Galata Sarai finalist
Γιάννης: Δώσε τα φιλιά μου:
Mehmet: Hamour:
Γιάννης: στη γυναίκα μου,
Mehmet: hanoum,
Γιάννης: στα παιδιά μου,
Mehmet: tsoglan,
Γιάννης: στα αδέλφια μας,
Mehmet: kardas
Γιάννης: στον μπαμπά μας,
Mehmet: papa,
Γιάννης: στη μαμά.
Mehmet: mama
Γιάννης: Σε φιλώ Γιάννης
Mehmet: Hamour, Mehmet
Χορωδία: «Άντρα μου πάει»
Άντρα μου πάει
(παραδοσιακό γκρεκάνικο Κάτω Ιταλίας)
Τέλω να μπισκεφτώ να μη πενσέφσω
να κλάφσω τσαι να γελάσω τέλω αρτεβράι.
Μα μάλι’ αράτζια έβο ε’ να κανταλίσω
στο φέγγο ε’ να φωνάτσω ο άντρα μου πάει.
άντρα μου πάει – άντρα μου πάει.
Τσουνίσετε, τσουνίσετε γυναίκαι
τζελάστε ετού να κλάφσετε μα μένα
μείναμο μοναχαί μας, ντιάκε ο άι Βριζιε
τσαι ανθρώποι στε μας πάνε ες ένα εζ ένα
ες ένα εζ ένα – ες ένα εζ ένα
Στέκω τη μπάντα τσαι στέκω εντώ σόνο.
Στέω πουμμα σα τσαι στε, πένσεω στο τρένο.
Πένσεω στο σκοτεινό και στη μινιέρα
που πολεμώντα ετσεί πεθαίνει ο γένο.
Πεθαίνει ο γένο – Πεθαίνει ο γένο.
3η σκηνή: Έχει ο κόσμος βάσανα
Δημοσιογράφος 1: Ένα φλέγον κοινωνικό θέμα πιάνει απόψε η εκπομπή μας, κυρίες και κύριοι.
Δημοσιογράφος 2: Ήρωές μας ένας παπάς και η οικογένειά του.
Δημοσιογράφος 1: Η σύζυγος, η παπαδιά, στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, όταν, βεβαίως, το στόμα της είναι κλειστό. Διότι αν το ανοίξει….
Δημοσιογράφος 2: Ποιος της το κλείνει μετά;…. Υπάρχει όμως και ο γιος. Έφηβος. …..Καταλαβαίνετε. Όλο και κάτι θα θέλει το παιδί.
Δημοσιογράφος 1: Υπάρχουν και οι πιστοί.
Δημοσιογράφος 2: Τι να πρωτοκάνει ο παπάς; Ιδού το ερώτημα!
Δημοσιογράφος 1: Πώς να φέρει τους πάντες στο δρόμο του Θεού;
Δημοσιογράφος 2: Ε, βέβαια! Διότι άλλο είναι να προσεύχεσαι καθημερινά στο Θεό και να συνομιλείς μαζί του, και άλλο να πρέπει να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους. Δείτε το ρεπορτάζ!
(Δύο τύποι πίνουν καφέ καθώς ο παπάς με τη γυναίκα του περνάει έξω από το καφενείο κουτσαίνοντας)
Βρασίδας: Παπά, παπαδιά, ελάτε να σας κεράσουμε ένα καφέ.
Παπαδιά: (με ελαφρότητα) Ευχαριστούμε, παιδιά, μιαν άλλη φορά! Όμως σήμερα δεν είναι μπορετό. Βλέπετε, η σκέψη σας είναι πολύ καλή, αλλά όπως έχουν τα πράγματα δε γίνεται να σας ικανοποιήσουμε, αν και πολύ θα το θέλαμε. Καταλαβαίνετε, η θέση μας είναι κάπως δύσκολη θα έλεγα.…..
Παπάς: (την διακόπτει) Παπαδιά, silence! (στους νέους) Δεν μπορώ τέκνο μου, ευχαριστώ πολύ.
Γεράσιμος: Μα γιατί, παπά μου; Δεν μας καταδέχεστε;
Παπάς: (θιγμένος) Τι είναι αυτά που λες τέκνο μου! (επικριτικός) Μπορεί, βέβαια, να μην πατάτε το πόδι σας στην εκκλησία, αλλά (ταπεινά) ποιος είμαι εγώ, για να μην καταδέχομαι τους ανθρώπους του Θεού;
Βρασίδας: (απολογητικά) Μην μας παρεξηγείς, παπά μου! Γιατί όμως δεν κάθεστε;
Παπάς: (αμήχανα) Γιατί, …πώς να το πω; Να, … χτες το βράδυ έπεσα και χτύπησα στο μπιντέ και πονώ….
Βρασίδας: Πού;
Παπάς: (αμήχανα) Καταλαβαίνεις πού…..δεν μπορώ να κάτσω στην καρέκλα.
Γεράσιμος: (διακριτικά) Ε, άμα πονάς, τότε σας κερνάμε μιαν άλλη φορά.
Βρασίδας: Βέβαια! Αν είναι έτσι, τότε, στο καλό να πάτε. Και ..περαστικά, παπά!
Παπάς: (λυτρωμένος) Ευχαριστώ, παιδιά μου! Ο Χριστός μαζί σας!
Παπαδιά: (με ελαφρότητα) Γεια σας! Καλή σας μέρα! Χαιρετισμούς στη μητέρα σας την κυρία Ουρανία! Και να της πείτε ότι η Αδελφότητα διοργανώνει τσάι τον άλλο μήνα, για να μαζέψουμε χρήματα για ένα καλό σκοπό. Θα της στείλω, βέβαια, και πρόσκληση της ίδιας ιδιοχείρως και αυτοπροσώπως, αλλά μια και σας βρήκα σκέφτηκα ότι η ευκαιρία που παρουσιάστηκε…
Παπάς: (σαν τον Παπαγιαννόπουλο) Παπαδιά, silence!
Παπαδιά: Εντάξει πια! Silence και silence! Να μην πω τίποτα δηλαδή; Τι καταλαβαίνεις; Αλλά βέβαια! Μόνο ο παπάς έχει δικαίωμα να μιλάει.. εμείς να μην ανοίξουμε το στόμα μας!!
Παπάς: Silence!
Παπαδιά: (φοβισμένα) Καλά, silence!
Βρασίδας: (μόλις φεύγουν …συνωμοτικά) Ρε Γεράσιμε, τι είναι ο μπιντές;
Γεράσιμος: Ξέρω ‘γω μωρέ Βρασίδα; 40 χρόνια έχω να πάω στην εκκλησία!
(βγαίνοντας ο παπάς συναντά στο δρόμο το γιο του)
Γιος: (χαρούμενος) Μαμά, παπά μου, τα κατάφερα! Πέρασα! Το πήρα το δίπλωμα οδήγησης!
Παπάς: Μπράβο, γιε μου. Είμαι υπερήφανος για σένα.
Παπαδιά: Μπράβο, γιόκα μου! Μπράβο, καμάρι μου! Που χρόνια να μου παίρνει ο Θεός και να σου τα δίνει, γιε μου! Τη χαρά που μου δίνεις, παιδί μου! Αμ, το ’λεγα εγώ: Αυτό το παιδί είναι ευλογημένο….
Παπάς: (σαν τον Παπαγιαννόπουλο) Παπαδιά, silence!
Παπαδιά: (εκνευρισμένα) Καλά, σιλώ!
Γιος: (ανυπόμονα) Και, δεν μου λες, παπά μου, θα μου επιτρέπεις τώρα να παίρνω το οικογενειακό μας αυτοκίνητο;
Παπάς: Α, πολύ φοβάμαι, γιε μου ότι αυτό δεν είναι δυνατό.
Γιος: (με το πάθος του αδικημένου) Μα γιατί, καλέ παπά; Εσύ δεν μου είπες πως αν πάρω το δίπλωμα οδήγησης, θα μπορώ να παίρνω το αμάξι όποτε θέλω; (ζητώντας βοήθεια απ’ τη μαμά) Έτσι δεν είναι, καλέ μαμά;
Παπαδιά: (συνηγορώντας, για να ενοχλήσει τον παπά) Αλήθεια είναι…
Παπάς: (στον γιο) Και βέβαια σου το’ πα. Όπως σου είπα να περάσεις όλα τα μαθήματα που χρωστάς στη σχολή σου.
Γιος: (απορημένος) Τα πέρασα
Παπαδιά: (συνηγορώντας, για να ενοχλήσει τον παπά) Τα πέρασε!
Παπάς: Σωστά! Όπως επίσης σου είπα να βγάλεις το σκουλαρίκι!
Γιος: (απορημένος) Μα, το έβγαλα…
Παπαδιά: (συνηγορώντας, για να ενοχλήσει τον παπά) Το έβγαλε!
Παπάς: Σωστά! Όπως επίσης σου είπα να κόψεις τα μαλλιά σου!
Παπαδιά: (συνηγορώντας, για να ενοχλήσει τον παπά) Τα έκοψε…..
Παπάς: (απότομα) silence!
Παπαδιά: (με σκυμμένο κεφάλι, ταπεινά) Ε, δεν τα έκοψε!
Γιος: (απολογητικά) Ε, αυτά δεν τα ’κοψα. (επιθετικά) Και ξέρεις γιατί; το ξανασκέφτηκα αυτό με τα μαλλιά, και είδα ότι και ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του είχαν μακριά μαλλιά…
Παπάς: Ναι, αλλά όπου πήγαιναν, πήγαιναν με τα πόδια! Παπαδιά, πάμε και silence!
Παπαδιά: Μα, δεν μίλησα!!
Παπάς: Ναι, αλλά θα μιλούσες…
Χορωδία: «ΚΑΡΟΤΣΕΡΗΣ»
ΚΑΡΟΤΣΕΡΗΣ
στίχοι: Αλέκος Σακελάριος- Χρήστος Γιαννακόπουλος μουσική:Μάνος Χατζιδάκις
Καροτσέρη, καροτσέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι
και μην το χτυπάς.
Δε χρειάζεται να τρέχεις, όταν τόσο πια κοντά σου έχεις
κείνον π’ αγαπάς.
Ας το αμάξι μονάχο να κυλάει
κι όπου κι αν πάει, για μένα είναι καλά
όλα είν’ εντάξει κι η αγάπη μου είναι πλάι
κι όταν γελάει, ο κόσμος μου γελά.
Καροτσέρη, καροτσέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι
και μην το χτυπάς.
Δε χρειάζεται να τρέχεις, όταν τόσο πια κοντά σου έχεις
κείνον π’ αγαπάς.
Όλα είν’ εντάξει κι η αγάπη μου είναι πλάι
κι όταν γελάει, ο κόσμος μου γελά
ας το αμάξι μονάχο να κυλάει
κι όπου κι αν πάει, για μένα είναι καλά
4η σκηνή: Ιπποκρατικά και άλλα…
Δημοσιογράφος 1: Κυρίες και κύριοι, ολοκληρώθηκαν σήμερα το πρωί οι εργασίες του παγκόσμιου ιατρικού συνεδρίου που έγιναν στο νησί μας.
Δημοσιογράφος 2: Την παράσταση έκλεψε η ομάδα των Ιαπώνων ιατρών που κέρδισε και τον θαυμασμό όλων, αφού μπόρεσε να κατακτήσει…
Δημοσιογράφος 1: …και τα τρία βραβεία, που δίνονται κάθε φορά στους γιατρούς οι οποίοι τιμούν ιδιαίτερα το λειτούργημά τους.
Δημοσιογράφος 2: Πρώτο βραβείο, λοιπόν, στο δερματολόγο κο Γιαφαγούρα και στον ουρολόγο κύριο Γιαταούρα για τις έρευνές τους.
Δημοσιογράφος 1: Δεύτερο βραβείο στον Παιδίατρο κύριο Γιακλαψούρα και τον Γαστρεντερολόγο κύριο Γιακαούρα,
Δημοσιογράφος 2: Τρίτο βραβείο στους Πλαστικούς χειρούργους κυρίους Γιαφιγούρα και Γιαπατσούρα
Δημοσιογράφος 1: Μόνοι παραπονεμένοι ο οφθαλμίατρος κύριος Γιαθολούρα και η Ρουμάνα πλαστικός χειρούργος Ταφτιάνα Σούκοβα που έχασαν την τρίτη θέση για μία ψήφο μόνο.
Δημοσιογράφος 2: Σημαντικό θεωρείται, πάντως, το γεγονός ότι όλοι οι σύνεδροι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους από την παραμονή τους στο νησί του Ιπποκράτη και υποσχέθηκαν να το επισκεφτούν ξανά.
(μπαίνει ένας γέρος και μια γριά και πάνε στο μπαρ)
Γριά: Συγγνώμη, μήπως έχετε ασπιρίνες;
Μπάρμαν: Αχ, καλή μου κυρία, εδώ δεν είναι φαρμακείο αλλά καφενείο. Γιατί δεν πάτε εκεί; Δίπλα είναι!
Γέρος: (φωναχτά) Θα έχει και φάρμακα για την ακοή;
Μπάρμαν: Βεβαίως. Κανένα πρόβλημα.
Γέρος: (κουφίζει) Τι είπατε;
Μπάρμαν: (φωναχτά) Λέω, βεβαίως, κανένα πρόβλημα.
Γέρος: (φωναχτά) Ωραία! Βλέπετε, δεν είμαστε και τηνέιτζερ!
Μπάρμαν: Το βλέπω!
Γέρος: (κουφίζει) Τι είπατε;
Μπάρμαν: Άστε το! Τίποτα.
Γριά: (με σχετικό νάζι) Θα έχει, λέτε, και ….κολλαγόνο για τις ρυτίδες;
Μπάρμαν: (πονηρεμένος) Νομίζω πως έχει και τέτοιο!
Γέρος: (φωναχτά) Ωραία! Βλέπετε, δεν είμαστε και τηνέιτζερ!
Γριά: (ενοχλημένη) Σάκη! Τι λόγια είναι αυτά; (με ενθουσιασμό) Και δεν μου λέτε, να έχει, άραγε και κρέμες σύσφιξης μηρών και γλουτών;
Μπάρμαν: (πολύ πονηρά) Βεβαίως, κυρία μου!
Γέρος: (φωναχτά) Ωραία! Βλέπετε, δεν είμαστε και τηνέιτζερ!
Γριά: (ενοχλημένη) Σάκη! Τι λόγια είναι αυτά;
Γέρος: (φωναχτά) Και κάτι και γι’ αυτό το άλλο το (δεν θυμάται) το…Σουμάχερ;
Μπάρμαν: Τον οδηγό;
Γέρος: (φωναχτά) Όχι, καλέ, (προσπαθεί να θυμηθεί) τον ……Μπεκενμπάουερ;
Μπάρμαν: Τον ποδοσφαιριστή;
Γέρος: (φωναχτά) Όχι, τον……
Γριά: (πατιέται) Το Αλτσχάιμερ, καλέ, εννοεί!
Μπάρμαν: Προφανώς. Μα σας είπα: είναι ένα κανονικό φαρμακείο. Έχει σίγουρα όλα τα απαραίτητα προϊόντα. Ποιο είναι το πρόβλημά σας;
Γριά: Ξέρετε, στο τέλος του μήνα σκεφτόμαστε να παντρευτούμε στον Άγιο Παύλο.
Μπάρμαν: (απορημένος) Να παντρευτείτε;
Γριά: Ε, βλέπετε «ο έρως χρόνια δεν κοιτά».
Μπάρμαν: Α, ωραία! Το πρόβλημα όμως ποιο είναι;
Γριά: Ε, να! Θα θέλαμε να ξέρουμε, αν μπορούμε να δηλώσουμε λίστα γάμου σ΄ αυτό το φαρμακείο ή να πάμε σε άλλο..
Μπάρμαν: Σ’ αυτό να πάτε, καλή μου κυρία σ’ αυτό!
Γριά: Σας ευχαριστούμε πολύ. Αυτό θα κάνουμε. (στο γέρο) Έλα, Σάκη, πάμε!
Γέρος: (δεν έχει καταλάβει ότι φεύγουν) Και πάμπερς για την ακράτεια;
Γριά: (στο γέρο νευριασμένη) Έλα, Σάκη, πάμε!
(φεύγουν, ενώ μπαίνει φουριόζος ο Βρασίδας, που πάει στον μπάρμαν και του κάνει ερωτήσεις. Σε κάθε ερώτηση ο πελάτης σκουπίζει τα χέρια του πάνω στον μπάρμαν )
Βρασίδας: Συγγνώμη, κύριε, έχετε νερό;
Μπάρμαν: (ευγενικά) Έχουμε.
Βρασίδας: Σόδα;
Μπάρμαν: (ευγενικά) Έχουμε.
Βρασίδας: Καφέ;
Μπάρμαν: (απορώντας) Μα και βέβαια έχουμε, κύριε! Καφενείο είμαστε.
Βρασίδας: Γλυκά;
Μπάρμαν: (εκνευρίζεται) Έχουμε.
Βρασίδας: Αναψυκτικά;
Μπάρμαν: (εκνευρίζεται) Έχουμε.
Βρασίδας: Ποτά;
Μπάρμαν: (εκνευρίζεται) Έχουμε, σας είπα.
Βρασίδας: Να, αλλά χαρτί στην τουαλέτα δεν έχετε. Άντε γεια σας τώρα!
Χορωδία: Χαραμάδα
Χαραμάδα
στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Απ’ αυτή τη μικρή χαραμάδα φαντάσου να μπαίνει ένα φως
φαντάσου στου νου τη λιακάδα να ξαπλώνει ο κόσμος αλλιώς,
φαντάσου η ελπίδα ν’ αντέχει στον πόλεμο στην απειλή,
φαντάσου η ζωή μας ν’ απέχει απ’ το όνειρο μόνο μια ευχή!
Κάπου αλλού ξημέρωνε, σαν γιορτή μας ένωνε,
κάπου αλλού φωτίζανε τα όνειρά μας.
Κάπου αλλού κοιτούσαμε, χάραζε κι αργούσαμε,
κάπου αλλού μας ήθελε η καρδιά να ’χει πατρίδα, να γυρνά.
Απ’ αυτή τη μικρή χαραμάδα η άνοιξη μπαίνει κρυφά
ψυχή μου, μικρή αχιβάδα, το κύμα τα χρόνια ξεχνά.
Απ’ αυτή τη μικρή χαραμάδα φαντάσου να μπαίνει ένα φως,
φαντάσου στου νου τη λιακάδα να ξαπλώνει ο κόσμος αλλιώς
5η σκηνή: Έχει ο Θεός
Δημοσιογράφος 1: Εκπομπή με τηλεθέαση χωρίς κους- κους δε γίνεται. Μάθαμε και σας μεταφέρουμε ότι η κόρη του κυρ Σωκράτη παντρολογιέται.
Δημοσιογράφος 2: Οι γειτόνισσες μάλιστα λένε ότι κανόνισε να πάει το γαμπρό στο καφενείο, για να γνωριστεί με τον πατέρα της.
Δημοσιογράφος 1: Άντε, και στα δικά σας οι λεύτερες.
(στο καφενείο κάθεται ένας πατέρας με ένα φίλο του την ώρα που η κόρη του φέρνει το φίλο της, να τον γνωρίσει στον μπαμπά της)
Πατέρας: (διαμαρτύρεται στον μπάρμαν) Έλα, ρε Σπύρο, κόκαλα έχει εκείνος ο καφές;
Κόρη: Έλα, Αλέξη, να ο μπαμπάς μου! Πάμε! (μπαίνουν και συστήνει τον Αλέξη)
Γεια σου μπαμπά! Από δω ο Αλέξης, που σου έλεγα.
Πατέρας: Γεια σου, παιδί μου! (στο γαμπρό) Χαίρω πολύ, νεαρέ μου! κάθισε!
Κόρη: Μπαμπά, ο Αλέξης δεν έβλεπε την ώρα να σε συναντήσει
Αλέξης: (αμήχανα) Ναι….
Πατέρας: Μην ντρέπεσαι, νεαρέ μου. Πώς σε είπαμε κιόλας;
Κόρη: Αλέξη!!
Πατέρας: Και για να μην χρονοτριβούμε: Αλέξη, υποθέτω ότι θες την κόρη μου για γυναίκα σου. Σωστά;
Αλέξης: (αμήχανα) Ναι, έτσι είναι…
Πατέρας: Ωραία! Το ξεκαθαρίσαμε αυτό! Και θα παντρευτείτε και σύντομα, ε;
Αλέξης: (αμήχανα) Ναι, έτσι είναι…
Πατέρας: Ωραία! Το ξεκαθαρίσαμε κι αυτό! Και τι…θα τρώτε;
Αλέξης: Φαγητό. Διάφορα: κρέας, φασόλια, ψάρια…
Πατέρας: Ωραία! Το ξεκαθαρίσαμε αυτό! (καταλαβαίνει ότι έκανε λάθος) Δεν εννοώ αυτό, παιδί μου!
Αλέξης: Αλλά;
Πατέρας: Εννοώ πού θα βρίσκετε αυτά τα φαγητά;
Αλέξης: Θα τα αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ.
Πατέρας: (προσπαθώντας να του εξηγήσει) Ωραία, καλά πας! Και πώς θα τα αγοράζετε;
Αλέξης: Με λεφτά!
Πατέρας: (εκνευρισμένος που ο Αλέξης δεν καταλαβαίνει πού το πάει ο πατέρας) Σωστό κι αυτό! Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι για να ζήσει κάποιος πρέπει να έχει λεφτά! Σωστό;
Αλέξης: (αμήχανα) Ναι, έτσι είναι…
Πατέρας: Και μια κα μιλάμε για λεφτά, εσύ τι δουλειά κάνεις;
Κόρη: (με χαρά) Έχει πάρει υποτροφία για το Πανεπιστήμιο!
Πατέρας: Υποτροφία …. μμμμμ …. Αξιοθαύμαστο, αλλά πως θα μπορέσεις να παράσχεις στην κόρη μου ένα σπίτι για να ζήσει όπως έχει συνηθίσει;
Αλέξης: (θαρραλέα) Θα μελετήσω σκληρά κι έχει ο Θεός.
Κόρη: (με χαρά) Ναι, πατέρα, θα μελετήσει σκληρά κι έχει ο Θεός.
Πατέρας: Και τι θα κάνεις για να προσφέρεις στην κόρη μου το δαχτυλίδι
αρραβώνων που της αξίζει;
Αλέξης: (θαρραλέα) Θα αφοσιωθώ στις σπουδές μου κι έχει ο Θεός.
Κόρη: (με χαρά) Ναι, πατέρα, θα αφοσιωθεί στις σπουδές του κι έχει ο Θεός.
Πατέρας: Και παιδιά; Πως θα μπορέσεις να συντηρήσεις παιδιά;
Αλέξης: (θαρραλέα) Μην ανησυχείτε κύριε, έχει ο Θεός.
Κόρη: (με χαρά) Ναι, πατέρα, μην ανησυχείς, έχει ο Θεός.
Πατέρας: Εντάξει τότε. Άμα έχει ο Θεός, θα δώσει και σε μας. Πού θα πάει! Εντάξει! Έχετε την ευχή μου, παιδιά μου!
Κόρη: Α, ωραία! Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά μου! Φεύγουμε τώρα να το πούμε στους φίλους μας. Γεια σας!
(τα παιδιά φεύγουν καθώς ο μπάρμαν φέρνει τον καφέ)
Μπάρμαν: Ο καφές σου κυρ Σωκράτη!
Πατέρας: Λοιπόν, τι λες κι εσύ, βρε Σπύρο; Πώς σου φαίνεται ο γαμπρός;
Μπάρμαν: Κοίτα να δεις: Δουλειά δεν έχει, σχέδια για το μέλλον δεν έχει, αλλά τουλάχιστον …..πιστεύει ότι είσαι ο Θεός.
Πατέρας: (οργισμένος) Το ξέρεις ότι αν σου φέρω το τασάκι στο κεφάλι, θα βλέπεις πουλάκια;
Μπάρμαν: (φεύγει τραγουδώντας) …για μας κελαηδούν τα πουλιά..
Χορωδία: « Για μας κελαηδούν τα πουλιά »
Για μας κελαηδούν τα πουλιά
στίχοι: Νίκος Φατσέας, μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Τριγύρω μας όλα γελούνε, αγάπη μου μαγευτικά
για έρωτα μόνο μιλούνε και παίζουνε ερωτικά.
Για μας κελαηδούν τα πουλιά χαρούμενα μες στην φωλιά
μαζί μας κι αυτά μεθυσμένα γλυκά κελαηδούν μαγεμένα
κρυμμένα στην αμυγδαλιά για μας κελαηδούν τα πουλιά
6η σκηνή: Οικογενειακές στιγμές
Δημοσιογράφος 2: Λοιπόν, για να ανακεφαλαιώσουμε: Μέχρι τώρα σας δείξαμε ρεπορτάζ από το 2ο Δημοτικό, πιάσαμε θέματα εθνικά, κοινωνικά, βάλαμε και λίγο κους-κους. Καιρός είναι τώρα να μπούμε και σε θέματα σχέσεων. Δείτε το και σίγουρα πολλοί θα αναγνωρίσετε τον εαυτό σας.
(Στο καφενείο η μαμά και ο σύζυγος, που διαβάζει αθλητική εφημερίδα, ενώ τα παιδιά παίζουν και διαβάζουν περιοδικά τύπου Ταρζάν Σούπερμαν κλπ)
Μαμά: Φρίξο μου, προχθές είδα ένα πανέμορφο φόρεμα και φτηνό…. Χρειάζομαι ένα, ξέρεις, για την τελετή αποφοίτησης των παιδιών από το 2ο Δημοτικό και..
Φρίξος: (την διακόπτει ενοχλημένος) Άλλη ώρα αυτά, βρε Λουκία μου, τώρα είμαι απασχολημένος!! (κοιτά το ρολόι) Άσε που είναι ώρα να πηγαίνουμε..
Μαμά: Ας κάτσουμε ακόμα λίγο, Φρίξο μου! Τα παιδιά, άλλωστε παίζουν τόσο ωραία!
Φρίξος: Λουκία, σε παρακαλώ! Σε δέκα λεπτά αρχίζει το ματς και δεν γίνεται να το χάσω. Είμαι αθλητικός τύπος εγώ.
Μαμά: Ε, βέβαια! Εσύ δε γίνεται να χάσεις το ματς. Τα παιδιά μας όμως τα ρώτησες αν γίνεται να χάσουν το παιχνίδι τους;
Φρίξος: Γίνεται και παραγίνεται. Βρες εκεί μια δικαιολογία να τους πεις και θα τα πείσεις. Παιδιά είναι! (καλεί τα παιδιά) …Παιδιά!!
1ο παιδί: (στα άλλα παιδιά) Να τα πάλι. Ο μπαμπάς φωνάζει να φύγουμε.
Μαμά: Ελάτε, παιδιά, τελειώνετε με την πορτοκαλάδα σας και να φεύγουμε σιγά–σιγά!
2ο παιδί: (δυνατά στη μαμά) Τι κιόλας;
3ο παιδί: (στα άλλα παιδιά συνωμοτικά) Α, δεν παίζω έτσι! Ακόμα δεν ήρθαμε και πρέπει να φύγουμε;
4ο παιδί: Είστε να τους κάνουμε το κόλπο με τις ερωτήσεις;
Όλοι μαζί: Ναι, σίγουρα.
1ο παιδί: (γλυκά) Καλέ μαμά, αντί να φεύγουμε “σιγά-σιγά” δε θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο ακόμα και μετά να φύγουμε “γρήγορα-γρήγορα”;
Μαμά: Όχι, πονηρούλη. Άλλωστε πρέπει να πάμε σπίτι να μαγειρέψουμε. (δεικτικά) Ο μπαμπάς θέλει να δείτε τον αγώνα και δεν μπορείτε, λέει να το κάνετε νηστικοί.
3ο παιδί: Α! ωραία! Κι έχω μια πείνα!
2ο παιδί: Τι θα μαγειρέψουμε, μαμά;
Μαμά: Στιφάδο.
1ο παιδί: Μμ! Τι στιφάδο, λαγό;
Φρίξος: Εμ, τι ήθελες να είναι, ελέφαντας;
1ο παιδί: Κι αφού τα λαγοπόδαρα φέρνουν τύχη, γιατί οι λαγοί καταλήγουν στην κατσαρόλα μας στιφάδο;
Μαμά: Χμ, δεν ξέρω παιδί μου. (παιδαγωγικά) Γιατί δεν ρωτάς το φίλο σου τον Ταρζάν, να σου πει;
2ο παιδί: (ενοχλημένος) Και πώς το ξέρει αυτός ότι λέγεται Ταρζάν;
Μαμά: Τι εννοείς;
2ο παιδί: Εννοώ: Ποιος και ποτέ ενημέρωσε τον Ταρζάν ότι τον λένε έτσι ;
Μαμά: Χμ, δεν ξέρω παιδί μου. (αποφεύγει) Πάμε όμως για να προλάβουμε το σούπερ μάρκετ ανοικτό. Πρέπει να πάρω κανέλλα.
4ο παιδί: Α, τώρα που είπες σούπερ μάρκετ! Εμείς, που πάμε σχολείο, ψωνίζουμε από του Βασιλειάδη…. Τότε οι αναλφάβητοι από πού ψωνίζουν; Από το Άλφα-Βήτα;
Φρίξος: Έλα, να σταματήσουν οι κρυάδες! Πάμε!
Μαμά: Χμ, δεν ξέρω παιδί μου. Κάτσε λίγο όρθιος να σε σουλουπώσω!
3ο παιδί: Μπαμπά, Τι σημαίνει “κάθομαι όρθιος”;
Φρίξος: Εεε.., δεν ξέρω… Αλλά φοβάμαι ότι, αν μας πάρουν χαμπάρι μ’ αυτά που λέμε, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Ελάτε, πάμε!
1ο παιδί: Μπαμπά, υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ από τα άλλα που είναι μονόχρωμα?
Φρίξος: Όχι βέβαια, αλλά πάμε γιατί το σούπερ μάρκετ είναι στου διαόλου τη μάνα.
4ο παιδί: Και γιατί του Διαόλου η μάνα δε δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;
Μαμά: Γούστο της. Λοιπόν πάμε, γιατί πρέπει να πάρω και τυρί φέτα.
3ο παιδί: Αυτό το άσπρο που μας έκοψαν προχθές;
Μαμά: Ναι.
3ο παιδί: Και πώς λέγεται η φέτα πριν κοπεί;
Μαμά: Αμάν, Θεέ μου, τι ζόρι τραβάω μ’ αυτά τα παιδιά!
Φρίξος: (εκνευρισμένος) Ελάτε, τελειώνετε επιτέλους! Θα χάσω τον αγώνα!
2ο παιδί: Μαμά, θα είχε διαφορά αν αντί να τραβάει κανείς ένα ζόρι, το έσπρωχνε;
Μαμά: (πολύ αγχωμένη) Όχι, δεν θα είχε καμιά διαφορά. Ικανοποιήθηκες τώρα; Αλλά, για να μου κάνετε εσείς τόσες ερωτήσεις, ενώ ποτέ δεν νοιάζεστε για τίποτα, κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα!
1ο παιδί: Μπαμπά, υπάρχει κάποιος ψυχοπαθής που δημιουργεί συστηματικά λάκκους στις φάβες;
Φρίξος: (αγανακτισμένος) Και βέβαια υπάρχει.
3ο παιδί: Και πού είναι τώρα;
Φρίξος: Στου Κουτρούλη το γάμο.
4ο παιδί: Όλοι αυτό λένε, όταν νευριάζουν. Κι αυτός ο Κουτρούλης πόσους καλεσμένους έχει τελικά στο γάμο του;
Φρίξος: Φτάνει, φτάνει, φτάνει! Παραδίνομαι. Λοιπόν λέγετε, τι θέλετε;
Όλα μαζί: Κι άλλη πορτοκαλάδα…
Φρίξος: Εντάξει, την έχετε. Δεν θα δω τον αγώνα!
(Τα παιδιά παίρνουν χαρούμενα την πορτοκαλάδα τους και αρχίζουν να διαβάζουν τα περιοδικά τους, οπότε η μαμά παίρνει εκδίκηση ρωτώντας τον άντρα της, που εξακολουθεί να διαβάζει την εφημερίδα)
Μαμά: Φρίξο, σε τι χρησιμεύει η τρύπα στα ντόνατς;
Φρίξος: Πού να ξέρω;
Μαμά: Ο Τεν τεν δεν θα έπρεπε να λέγεται twenty;
Φρίξος: Ναι, μάλλον.
Μαμά: Πόσο περήφανος για το βρακί του είναι ο Σούπερμαν ώστε να το φορά πάνω από το παντελόνι?
Φρίξος: Έλεος! Εντάξει: Ούτε αγώνα θα δω ούτε εφημερίδα θα διαβάζω.
Μαμά: Και…το φόρεμα που λέγαμε;
Φρίξος: (συναινεί) Εντάξει και το φόρεμα. Όχι άλλες ερωτήσεις όμως. Ας απολαύσουμε τα παιδιά μας!
Χορωδία: « Οδός ονείρων»
Οδός ονείρων
στίχοι-μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά
κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά
Μα κυρά μου εσύ, σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια που όλο πέφτουν σα βροχή.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή
για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή
μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή
Μα κυρά μου εσύ…
7η σκηνή: Φωτεινή πλευρά
Δημοσιογράφος 1: Εκνευριστικά πράγματα!
Δημοσιογράφος 2: Γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, που συμβαίνουν στη ζωή μας και μας ενοχλούν. Δημοσιογράφος 1: Να ψάχνεις, ας πούμε, να βρεις τις παντόφλες σου και αυτές να κρύβονται ύπουλα κάτω από το κρεβάτι πολύ βαθιά, στο μέρος του τοίχου. Δημοσιογράφος 2: Το καινούργιο χαρτί υγείας να κολλάει και να μη ξετυλίγεται.
Δημοσιογράφος 1: Να τελειώνει απρόοπτα το ζεστό νερό στο ντους.
Δημοσιογράφος 2: Πράγματα που σου χαλούν το κέφι.
Δημοσιογράφος 1: Σπαστικά πράγματα!
(Στο καφενείο κάθεται μια παρέα, όταν μπαίνει μέσα η Λητώ)
Ελπιδοφόρος: Α, να η Λητώ. Έλα, Λητώ, κάθισε…..Να σου συστήσω τα κορίτσια που γνώρισα σήμερα: Από δω η δεσποινίς Ευρυδίκη Γουρούνα…… και από δω η δεσποινίς Μαρούλι Χατζησαλάτα.
Λητώ Βρακάκη: (κάπως σνομπ) Χαίρω πολύ, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι τα ονόματά σας είναι κάπως παράξενα.
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Ναι, έχετε δίκιο. Όποτε λέμε τα ονόματά μας, όλοι γελάνε από μέσα τους.
Ευρυδίκη Γουρούνα: Ναι, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει πολύ.
Λητώ Βρακάκη: Τι εννοείτε;
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Ε, να, σκεφτόμαστε ……
Ευρυδίκη Γουρούνα: Ναι, σκεφτόμαστε να κάνουμε κάτι σαν ……λίφτινγκ!
Λητώ Βρακάκη: Δεν σας αντιλαμβάνομαι.
Ευρυδίκη Γουρούνα: Θα τα αλλάξουμε , καλέ!
Λητώ Βρακάκη: Και πώς θα γίνει αυτό; Εσείς λέγεστε Μαρούλι Χατζησαλάτα…
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Ε, ναι. Θα πάω όμως στο Ληξιαρχείο και θα ζητήσω αλλαγή. Από την άλλη εβδομάδα θα λέγομαι: Ανθή Χατζησαλάτα.
Ευρυδίκη Γουρούνα: Αχ, ναι, κι εγώ από Ευριδίκη Γουρούνα θα λέγομαι Χαριτωμένη Γουρούνα.
Λητώ Βρακάκη: Βρε Ελπιδοφόρε, μήπως πρέπει κι εγώ να αλλάξω το όνομά μου;
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Γιατί, καλέ; Εσείς έχετε υπέροχο όνομα!
Ευρυδίκη Γουρούνα: Λητώ! Σαν τα καταστήματα για τα μωρά. Με τη σαλιάρα τους, το γαλατάκι τους, τα κακουλάκια τους.
Ελπιδοφόρος: Ακριβώς αυτό.
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Δηλαδή;
Ελπιδοφόρος: Τα κακουλάκια τους.
Μαρούλι Χατζησαλάτα: (υποψιασμένη) Γιατί, πώς λέγεται; ……Κακουλάκη;
Ελπιδοφόρος: Όχι! Δεσποινίδες μου από δω η φίλη και συμμαθήτριά μου κυρία Λητώ Βρακάκη.
Ευρυδίκη Γουρούνα: (μυστικά στη Μαρία) Μα γι’ αυτό μου μύριζε κάπως εμένα!
(Μπαίνει ο Ζήσης)
Ελπιδοφόρος: Ζήση, φίλε και συμμαθητή μου!
Γεωργία Γουρούνα: (μυστικά στη Μαρία) Κι άλλος φίλος; Το μικρό του όνομα πάντως, μια χαρά φαίνεται.
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Ναι, αλλά για περίμενε να ακούσουμε και το επώνυμο!
Ελπιδοφόρος: Ζήση Γεράση, συμμαθητή μας! Έλα κάθισε να σε κεράσουμε.
Ευρυδίκη Γουρούνα: (μυστικά στη Μαρία) Μην μιλήσεις!
Ζήσης: Γεια σσσου, Ελπι… Ελπι… Ελπιδοφόρε Προσπαθθθόπουλε και Λητώ Βρ. Βρ. Βρ. Β
Λητώ Βρακάκη: Άσ’ το, ρε Ζήση, θα βρωμίσει ο τόπος!
Ζήσης: Βρακάκη!
Ευρυδίκη Γουρούνα: (μυστικά στη Μαρία) Νάτο, βρώμισε!
Ελπιδοφόρος: Τι γίνεται, ρε Ζήση; 10 χρόνια έχω να σε δω.
Ζήσης: Ναι, έχειςςς δίκιο! Δδδέκα χρόνια.
Λητώ Βρακάκη: Μα , τι σου συμβαίνει, Ζήση μου; Τι έχεις και φαίνεσαι τόσο κουρασμένος;
Ζήσης: Έπιασσσσα δουλειά!
Ελπιδοφόρος: Ε, και τι δουλειά είναι αυτή που σε έφερα σ’ αυτή την κατάσταση, ρε Ζήση;
Ζήσης: Δουλλλεύω σσστο ζζζζωολογγγικό κήππππο με τα πα..πα..πα..πάκια.
Λητώ Βρακάκη: Ε, και τι μας λες δηλαδή; Ότι τα παπάκια σ’ έφεραν σ’ αυτό το χάλι;
Ζήσης: Ννναι! Αυτά φταίνε!
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Μα πώς γίνεται αυτό; Τα παπάκια είναι τα πιο άκακα πλάσματα του ζωικού βασιλείου.
Ζήσης: Ννναι, αλλά δεν ακκκούνε!
Λητώ Βρακάκη: Τι εννοείς; Είναι κουφά;
Ζήσης: Όχι!
Ευρυδίκη Γουρούνα: Ε, τότε;
Ζήσης: Κκκκκοίτα! Κκάθε πρωί για νννα τα βγβγβγάλω έξξξω τους λέω «δια…δια…δια…» και ααυτά βγαι.βγαίνουν από το κκλουβί τους.
Λητώ Βρακάκη: Πολύ καλά κάνουν! Πού είναι το πρόβλημα;
Ζήσης: Περίμεννε! Κκκάθε βρβρβράδυ τους λέω «μπεί…. μπεί…. μπεί….» και αυτά μπμπμπαίνουν εκτός από ένα που δεν μπαι… μπαι… μπαίνει.
Ελπιδοφόρος: Εντάξει. Δεν χάλασε και ο κόσμος. Για τι δεν του ξαναλές να μπει;
Ζήσης: Το λέω. Του λέω «μπεί…. μπεί…. μπεί….» μα αυτό δεν μπμπαίνει
Μαρούλι Χατζησαλάτα: Και μετά; Και μετά;
Ζήσης: Και του λέω «μπεί…. μπεί…. μπεί….» και αυτό πάλι μένει έξξξξξξω
Ευρυδίκη Γουρούνα: Και μετά; Και μετά;
Ζήσης: και του λέω (με αγωνία) «μπεί…. μπεί…. μπεί….» και αυτό ττττττίποτα
Λητώ Βρακάκη: Και μετά; Και μετά;
Ζήσης: και τότε του λέω (με μεγάλο άγχος) «ρε μπεί…. μπεί…. μπεί…» και πάλι ττίποτα
Ελπιδοφόρος: Και μετά; Και μετά;
Ζήσης: κκκαι νευριάζω κκκκαι του λέω: «ρε, άι στο διά..»……….. και βγαίνουν πάλι όλα έεεεεξω.
Ελπιδοφόρος: Ω, ρε κούραση!!! Τι να σου πω, φίλε μου; Έχεις δίκιο να κουράζεσαι, όχι όμως και να σκας έτσι!
Ζήσης: Μμμμα τι να κα.κα.κάνω;
Ευρυδίκη Γουρούνα: Συγγνώμη, άσχετο, αλλά πώς είπατε το επώνυμό σας;
Ζήσης: Ζζζζήσης Γεράσης.
Ευρυδίκη Γουρούνα: Αμ, όπως πάτε δεν θα γεράσετε, κύριε Ζήση Γεράση!
Λητώ Βρακάκη: Ναι, ρε Ζήση, μην το βάζεις κάτω! Πάλεψε κι άλλο και θα τα καταφέρεις!
Ζήσης: Δδδδε μπορώ σου λέω.
Ελπιδοφόρος: Πρέπει να ελπίζεις, για να ζήσεις, ρε Ζήση! Άκου και τα παιδιά εκεί πέρα! Κάτι έχουν να σου πουν.
Χορωδία: « Φωτεινή πλευρά »
Φωτεινή πλευρά
στίχοι: Μακρινά Ξαδέρφια, μουσική: Monty Python
Ξημέρωσε ξανά κι η μέρα που περνά ανάποδη σου βγαίνει και πονά
Πάντα χαμογέλαγες και τώρα καταριέσαι σμίξε τα χειλάκια μη βαριέσαι! Και
Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς
Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής
Μια φάρσα είναι η ζωή, πολύ καλά στημένη κι ο θάνατος γελά και περιμένει
Ότι βαραίνει πέτα το και στη σκηνή υποκλίσου χαμογέλασε στο θεατή σου!
Σφύριξε……
Με τις γυναίκες ήσουνα, πάντα ο σούπερ Γκούφη και τώρα σε φωνάζουνε μαγκούφη
Κι αν όλες σε αφήσανε, σε κυνηγάει μια η αιώνια η γκαντεμιά.
Σφύριξε……
Κι αν σε κλείσει η τράπεζα, μες στη φυλακή κάθε μέρα θα ‘ναι Κυριακή
Μη σε νοιάζει όλα, θα είναι πληρωμένα αχ να με μαζεύανε κι εμένα.
Σφύριξε……
Όλα στη ζωή, είναι δανεικά χαμογέλα, φέρσου ευγενικά
Μην το γρουσουζεύεις, σκέψου θετικά όλα στη ζωή είναι μπλα-μπλα…
Σφύριξε……
Κι όταν η παράσταση, κλείσει τελικά όλα μοιάζουνε βεγγαλικά
Η ζωή κι ο θάνατος, είναι θεατρίνοι και γελούν από το καμαρίνι.
Σφύριξε……
- Ποιο καμαρίνι, ρε; Έχει καμαρίνι η Ζωή;
- Και δηλαδή, άμα δεν ξέρουμε να σφυράμε, να ’ούμ’; Τι θα γίνει;
- Ποια είναι η Φωτεινή, ρε παιδιά;
- Παιδιά, μην τρελαίνεστε! Από το τίποτα ερχόμαστε, στο τίποτα πηγαίνουμε.
- Μία η άλλη είναι!
- Σιγά ο φιλόσοφος, να ’ούμ’! Ε, πια!
8η σκηνή: «Σχέσεις»
(Βγαίνει πινακίδα αναγγελίας διαφημίσεων)
Πλάτων: Ω, Σώκρατες, οίσθα ότι πυτηρίθρα έχεις ;
Σωκράτης: Οίδα! Δεδοκίμασα άπαντα και ουδέν πόρισμα.
Πλάτων: Μετά Ουλτρικίου λέλουσαι;
Σωκράτης: Μετά Ουλτρικίου; Ού.
Πλάτων: Λέλουσο μετά Ουλτρικίου τε και όψει.
Σωκράτης & Πλάτων: Ουλτρίκιον: μέγα παρασκέυασμα των δρυιδών της Υπερβορείου
κατά του βδελυρού δαίμονος της πυτηρίθρας
(δυο ζευγάρια κάθονται στα τραπέζια)
(Ηλίας Σφίγγης & Ολυμπία Φάρσαλα) (Ροδόλφος Παπιομύτογλου & Κλεοπάτρα Κατσίκα)
Ηλίας: Ξέρεις Ολυμπία, είναι καιρός τώρα που θέλω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό.
Ολυμπία: Α, να χαρείς, Ηλία μη συνεχίζεις! Αφού ξέρεις ότι σε βλέπω σαν αδελφό μου.
Ηλίας: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Άλλωστε κι εγώ σε βλέπω σαν αδελφή μου.
Ροδόλφος: Ξέρεις Κλεοπάτρα, είναι καιρός τώρα που θέλω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό.
Κλεοπάτρα: Α, να χαρείς, Ροδόλφε, μη συνεχίζεις! Αφού ξέρεις ότι μου θυμίζεις τον Κουασιμόδο στην Παναγία των Παρισίων.
Ροδόλφος: Κλεοπάτρα, έχεις πρόβλημα!
Ολυμπία: Έπειτα έχουμε και μια διαφορά ηλικίας.
Ηλίας: Ναι, κι αυτό είναι αλήθεια. Έχουμε και μια διαφορά ηλικίας.
Κλεοπάτρα: Έπειτα εσύ είσαι συνομήλικος της Ακρόπολης.
Ροδόλφος: Κλεοπάτρα, έχεις πρόβλημα!
Ολυμπία: Πώς να σ’ το πω; Δεν με ελκύεις μ’ αυτό τον τρόπο! Κατάλαβες;
Ηλίας: Ναι, κατάλαβα. Άλλωστε κι εσύ δεν με ελκύεις μ’ αυτό τον τρόπο.
Κλεοπάτρα: Ροδόλφε, είσαι ο πιο άσχημος τύπος που έχω δει ποτέ μου! Κατάλαβες;
Ροδόλφος: Βρε, έχεις πρόβλημα!
Ολυμπία: Και πρέπει να ξέρεις ακόμα ότι δεν βγαίνω με άνδρες από την δουλειά μου.
Ηλίας: Μα κι εγώ δεν βγαίνω με γυναίκες από την δουλειά μου.
Κλεοπάτρα: Άκουσε, φιλαράκο, δεν θα έβγαινα μαζί σου ακόμη και αν ήσουν ο τελευταίος άνδρας στο σύμπαν, πόσο μάλιστα στο χώρο που δουλεύουμε.
Ροδόλφος: Έχεις πρόβλημα, σου λέω!
Ολυμπία: Ξέρεις, μην το πάρεις προσωπικά! Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω.
Ηλίας: Όχι, δεν το παίρνω προσωπικά. Ούτε κι εσύ άλλωστε πρέπει να το πάρεις προσωπικά. Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω.
Κλεοπάτρα: Έτσι είναι, Ροδόλφε! Και να ξέρεις ότι δεν φταίω εγώ, εσύ φταις!
Ροδόλφος: Έχεις πρόβλημα, σου λέω, ακούς;
Ολυμπία: Ας μείνουμε φίλοι, Ηλία!
Ηλίας: Μα κι εγώ αυτό ήθελα να σου πω Ολυμπία: Μπορεί να βγαίνουμε για κανένα καφέ, αλλά θέλω να μείνουμε φίλοι.
Κλεοπάτρα: Ας μείνουμε φίλοι, Ροδόλφε!
Ροδόλφος: Καλά, έχεις μεγάλο πρόβλημα, Κλεοπάτρα! Τόση ώρα προσπαθώ να σου πω ότι έχεις πιτυρίδα κι εσύ μου λες χαζομάρες!
Κλεοπάτρα: Δεν λέω χαζομάρες, Ροδόλφε! Απλώς είμαι όμορφη και με θέλουν όλοι!
Ροδόλφος: (απογοητευμένος) Καλά, άσ’ το! Αυτό είναι άλλο πρόβλημα.
Μαέστρο, τραγούδι!
Χορωδία: « Ένας Τούρκος στο Παρίσι »
Ένας Τούρκος στο Παρίσι
στίχοι: Σούσης Ισαάκ, μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Μου γράφεις δε θα ‘ρθεις για διακοπές, χρωστάς μαθήματα μου λες,
φωτογραφίες στέλνεις απ’ το Λούβρο και άλλες με τον γάτο σου τον τούρκο.
Ο τούρκος να πηδάει στα σκαλιά και ύστερα παιχνίδι να σου κάνει,
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά. Αυτός ο τούρκος τούρκο θα με κάνει.
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά. Αυτός ο τούρκος τούρκο θα με κάνει.
Ζηλεύω το μικρό σου το γατί. Στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις.
Δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί ή μ’ άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις.
Δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί ή μ’ άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις.
Μου γράφεις πως σου έλειψα πολύ, μου στέλνεις χάρτινο φιλί,
το χρόνο σου μετράς για το πτυχίο, το γράμμα μου σου φάνηκε αστείο.
Κι ο τούρκος στη μοκέτα αραχτός φιλίες με τους γάλλους σου να πιάνει,
να πίνει και να τρώει ό,τι τρως. Αυτός ο τούρκος τούρκο θα με κάνει.
Να πίνει και να τρώει ό,τι τρως. Αυτός ο τούρκος τούρκο θα με κάνει
Ζηλεύω το μικρό σου το γατί στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
Δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί ή μ’ άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις
Δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί ή μ’ άλλον στο κρεβάτι το αλλάζεις
Συγχώρα με που γίνομαι μικρός μα η ανάγκη να σε νιώσω είναι μεγάλη
Μακριά σου νιαουρίζω μοναχός, μα c’ est la vie που λένε και οι Γάλλοι
Μακριά σου νιαουρίζω μοναχός μα c’ est la vie που λένε και οι Γάλλοι
9η σκηνή: «Αυτόπτης μάρτυς»
(Στο ένα τραπέζι κάθεται ένας άντρας και στο άλλο τραπέζι μια γυναίκα. Μπαίνει πρώτα η δημοσιογράφος)
Δημοσιογράφος 2: Ε, καφετζή, για να σε δω, μπορείς να λύσεις ένα γρίφο; Μέσα σε μια λίμνη κολυμπάει μια πάπια, πάνω στην ουρά της κάθεται μια γάτα. Αν βουτήξει η πάπια, τι θα πάθει η γάτα;
Καφετζής: Θα βραχεί.
Δημοσιογράφος 2: Λάθος! Δεν θα πάθει τίποτα, διότι η γάτα δεν καθόταν πάνω στη ουρά της πάπιας αλλά στη δική της. Επομένως η πάπια μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Δημοσιογράφος 2: Είναι ένα νεογέννητο μαυράκι που η μητέρα του είναι μαύρη και ο πατέρας του λευκός. Τι χρώμα δόντια θα έχει;
Καφετζής: Ασπρόμαυρα;
Δημοσιογράφος 2: Πάλι λάθος! Τα νεογέννητα δεν έχουν δόντια…
(τους διακόπτουν βίαια για έκτακτο γεγονός)
Δημοσιογράφος 1: Κυρίες και κύριοι, συνελήφθη σήμερα το πρωί σε κατάσταση μέθης ο Ιρανός Σασάτ Μποσκενλί, ο οποίος έφερε Σουηδικό διαβατήριο. Αξιοσημείωτο είναι ότι, όταν ελέγχθηκε από τροχονόμο, δήλωσε ότι είναι Άγγλος είπε μάλιστα ότι, αν υπάρχουν αντιρρήσεις γι’ αυτό, να τηλεφωνήσουν στον Ελβετό πρέσβη. Κατά δε την προσαγωγή του στο Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Αλικαρνασσού, έβρισε τους πάντες γερμανικά. Λέγεται πάντως ότι είχε και Έλληνα συνεργό, τον οποίο όμως αναζητεί η αστυνομία με τον αστυνόμο κύριο Μπέκα.
(μπαίνει ο Μπέκας και πάει στον άντρα και ο Βγαίκας στη γυναίκα)
Μπέκας: Αστυνόμος Μπέκας! Από δω ο συνεργάτης μου κύριος Βγαίκας. Πείτε μου, παρακαλώ, εσείς είστε που είδατε τον Έλληνα συνεργό του Ιρανοσουηδοαγγλοελβετού μεθυσμένου;
Φανούριος: (με ενδοιασμό) Μάλιστα, έτσι νομίζω, κύριε Βγαίκα.
Μπέκας: Μπέκας!
Φανούριος: Ναι, σωστά! Μάλιστα, έτσι νομίζω, κύριε Μπέκα.
Μπέκας: Και… τον είδατε με τα μάτια σας;
Φανούριος: Μάλιστα, έτσι νομίζω, με τα μάτια μου.
Μπέκας: (αγχώνεται) Δεν είστε σίγουρος, αν τον είδατε με τα μάτια σας;
Φανούριος: Όχι, είμαι σίγουρος, αλλά δεν είμαι σίγουρος…
Μπέκας: (τον διακόπτει) Α, δεν είστε σίγουρος!
Φανούριος: Όχι, είμαι σίγουρος, αλλά δεν είμαι σίγουρος…
Μπέκας: (εκνευρισμένος) Τελικά είστε σίγουρος ή όχι, χριστιανέ μου;
Φανούριος: Είμαι σίγουρος ότι είδα κάποιον, αλλά δεν είμαι σίγουρος…αν είδα αυτόν που νομίζω ότι εσείς θέλετε να δω.
Μπέκας: Και το είδατε καλά;
Φανούριος: Τι εννοείτε;
Μπέκας: Τι να εννοώ, άνθρωπέ μου; Τον είδατε ολόκληρο;
Φανούριος: Όχι, νομίζω πως μόνο το κεφάλι του είδα.
Μπέκας: (σίγουρος για το ότι ο άλλος χάνει) ) Μάλιστα, έτσι νομίζετε! Και… πού ήταν το κεφάλι του ;
Φανούριος: Πάνω στον λαιμό του. Νομίζω!
Μπέκας: (ειρωνικά) Μάλιστα, στο λαιμό του. Και πόση ώρα κάθισε εδώ ο ύποπτος;
Φανούριος: Νομίζω μέχρι να φύγει.
Μπέκας: (ειρωνικά) Και τελικά πότε έφυγε; (διαπιστωτικά) Μήπως, όταν έφυγε;
Φανούριος: Όχι, νομίζω ότι έφυγε λίγο νωρίτερα.
Μπέκας: (τρελαίνεται) Με δουλεύεις, άνθρωπέ μου; Έφυγε νωρίτερα από την ώρα που έφυγε;
Φανούριος: Όχι νομίζω ότι έφυγε νωρίτερα από την ώρα που εγώ άρχισα να φλερτάρω την κοπέλα.
Μπέκας: Α, φλέρταρες κιόλας!
Φανούριος: (με σιγουριά) Ναι, φλέρταρα.
Μπέκας: Είσαι σίγουρος;
Φανούριος: Ναι, σίγουρος.
Μπέκας: Α, για το φλερτ είσαι σίγουρος, ενώ, για όλα τα άλλα απλώς νομίζεις.
Φανούριος: (φοβισμένα) Ναι, έτσι νομίζω, κύριε αστυνόμε. (με αυτοπεποίθηση) Για το φλερτ είμαι σίγουρος.
Μπέκας: Τέλος πάτων! Για να ακούσουμε λοιπόν και την κοπέλα.
Βγαίκας: Πείτε μου, παρακαλώ, εσείς είστε που είδατε τον Έλληνα συνεργό του Ιρανοσουηδοαγγλοελβετού μεθυσμένου;
Λέλα Τρέλα: Μάλιστα, εγώ είμαι αυτή, κύριε Βγαίκα. Λέλα Τρέλα,
Βγαίκας: Πώς είπατε;
Λέλα Τρέλα: Το όνομά μου, καλέ! Λέλα Τρέλα!
Βγαίκας: Μάλιστα το όνομά σας είναι Τρέλα.
Λέλα Τρέλα: Μάλιστα Λέλα Τρέλα.
Βγαίκας: Το τηλέφωνό σας;
Λέλα Τρέλα: Τ τηλέφωνό μου; Μισό λεπτό! (ψάχνει στη τσάντα της)
Φανούριος: Τώρα αυτός τη φλερτάρει;
Μπέκας: Όχι, κύριε! Είναι τυπικά αυτά.
Λέλα Τρέλα: (το βρίσκει και του το δίνει) Ορίστε!
Βγαίκας: Όχι, κυρία μου, μόνο τον αριθμό θέλω.
Λέλα Τρέλα: Α, τον αριθμό μόνο! …..Δεν τον θυμάμαι!
Βγαίκας: Καλά, δεν πειράζει! Λοιπόν, για πείτε μου, τον είδατε τον ύποπτο;
Λέλα Τρέλα: Καλέ, εγώ όταν τον είδα να μπαίνει κατατρόμαξα…. Πώς να τον έβλεπα;
Βγαίκας: Μα, κυρία μου, ο Θεός σας έδωσε αυτά τα ωραία ματάκια για να βλέπετε.
Φανούριος: Τώρα αυτός τη φλερτάρει;
Μπέκας: Όχι, κύριε! Είναι τυπικά αυτά.
Λέλα Τρέλα: (αβέβαιη) Ε… ναι……., δεν το είδα και καλά,…… ήταν μάλλον ψηλός, ……όχι και πάρα πολύ, ίσως και κοντύτερος κάπως. (τα υπόλοιπα τα θυμάται σταδιακά)
Δεν θυμάμαι και καλά, αλλά μάλλον φορούσε ένα Λακόστ γκρι αρζάν απ’ αυτά του τέννις, ………….ζώνη δερμάτινη Πιέρ Καρντέν, ……..παπούτσια μοκασίνια Σεμπάγκο μπορντό, …ήταν κουρεμένος στιλ Ρόμπερτ Ρέντφορντ, γυαλιά ηλίου Φερέ και μύριζε άφτερ σέιβ Βερζάτσε. ……Άλλο κάτι δεν πρόσεξα”
Βγαίκας: (φανερά ικανοποιημένος) Κυρία μου, μας βοηθήσατε τα μέγιστα. Είστε… είστε μια κούκλα!
Φανούριος: Τώρα αυτός τη φλερτάρει;
Μπέκας: Όχι, κύριε! Είναι τυπικά αυτά.
Φανούριος: Ναι, αλλά αν της ξανακάνει κοπλιμάν, θα τον πλακώσω στο ξύλο. Να ’σαι σίγουρος!
Βγαίκας: Λοιπόν, ωραία μου κυρία, σας ευχαριστώ πολύ. Μου δίνετε και τη διεύθυνσή σας, για να μπορέσω να σας βρω; Μάλλον θα σας επισκεφθώ το απόγευμα, να πιούμε ένα καφέ και ξανασυζητάμε.
Φανούριος: Ε, μέχρι εδώ ήτανε! Την έβαψες!!!!
Χορωδία: « Παρτίδες »
Παρτίδες
στίχοι-μουσική: Μανόλης Χιώτης
Παρτίδες, αδερφάκι μου, θ’ ανοίξουμε
και την παλιά φιλία μας θα σβήσουμε.
Ρε μάγκα το παράκανες, θαρρώ πολλά μού τα ’κανες.
Στη γκόμενά μου μην ξανακολλά—–ς!
Και κόψ’ τα σούρτα-φέρτα μπρος στο σπίτι της
καλά και σώνει πας να μπεις στη μύτη της.
Ας το χωρέσει η κούτρα σου, δεν είναι για τα μούτρα σου.
Στη γκόμενά μου μην ξανακολλάς!
Το ξέρεις πως για χάρη μου τρελαίνεται
και μάγκες σαν και σένα τους σιχαίνεται.
Γι’ αυτό λοιπόν, σαχλόμαγκα, παράτα τα καμώματα!
Τη γκομενίτσα δε θα μου τη φας!
10η σκηνή: Μάθημα Αγγλικών
(Περνώντας από το δρόμο ο Τοτός με μια φίλη του)
Τοτός: Έτσι που λες. Πιάνω κι εγώ τη μυγοσκοτώστρα και σκοτώνω δυο αρσενικές μύγες και δυο θηλυκές.
Φίλη: Έλα, βρε Τοτέ, και πού ξέρεις εσύ αν είναι αρσενικές ή θηλυκές;
Τοτός: Και βέβαια ξέρω! Οι αρσενικές ήταν πάνω στο μπουκάλι της μπύρας και οι θηλυκές στο τηλέφωνο.
Φίλη: (αγανακτισμένη) Τοτέ, είσαι ένας φαλλοκράτης! ..Άκου οι θηλυκές μύγες στο τηλέφωνο! Τι θες να πεις δηλαδή; Ότι οι γυναίκες είμαστε κουτσομπόλες;
Τοτός: Συ είπας!!
Φίλη: Ναι, καλά. (παραπονεμένα) Αυτό να το θυμάσαι… Πάμε όμως τώρα γιατί θα αργήσουμε στο μάθημα των Αγγλικών!
Τοτός: (μουρμουρώντας) Ουφ, και μου τη δίνει αυτή η καινούρια δασκάλα των Αγγλικών….
Φίλη: (πεισματικά) Αν θες να ξέρεις, εγώ νομίζω ότι είναι μια πρώτης τάξεως κυρία.
Τοτός: Έτσι ε; θέλεις να κάνουμε ένα γκάλοπ;
Φίλη: Βεβαίως ρώτα όποιον θες.
(μπαίνει ένα μικρό παιδί)
Τοτός: Ε, παιδάκι, έλα να μας πεις κάτι!
Παιδί: Παρακαλώ, τι θέλετε;
Τοτός: Πες μου την αλήθεια. Δεν σου τη δίνει στα νεύρα η καινούρια δασκάλα των Αγγλικών;
Παιδί: (απειλητικά) Δεν μου λες; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
Τοτός: Όχι!
Παιδί: Ο γιος της!
Τοτός: Αμάν, ζημιά! (προσπαθώντας να ξεφύγει) ..Και δεν μου λες; Εσύ ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
Παιδί: Όχι!
Τοτός: (με ανακούφιση) Πάλι καλά! …Γεια σου τώρα!
(μπαίνει η κυρία των Αγγλικών και χαιρετιούνται)
Δασκάλα: Α, εδώ είστε, παιδιά; Δυστυχώς μου έτυχε κάτι και πρέπει να φύγω. …Αλλά πείτε μου, κάνατε τις ασκήσεις που σας έβαλα;
Τοτός- Φίλη: Μάλιστα, κυρία!
Δασκάλα: Α, ωραία! Για να σας ακούσω λοιπόν! Είχαμε να συντάξουμε προτάσεις με τα χρώματα Yellow, Red, Pink και Green!
Φίλη: Την Κυριακή φόρεσα το Pink μου φορεματάκι γιατί θα πηγαίναμε με τους γονείς μου στο πάρκο. Όλα εκεί είναι Green. Ο πατέρας μου, μου έδωσε μια Yellow μαργαρίτα, αλλά και στην μητέρα μου ένα Red τριαντάφυλλο.
Δασκάλα: Μπράβο, Αννούλα! Για πες μου κι εσύ, Τοτέ!
Τοτός: Προχθές, καθώς ήμουνα στο σπίτι… Green, Green, ακούω το τηλέφωνο Yellow, λέω. Ήταν ο Θείος μου και μου λέει: Red, που είναι ο πατέρας σου; Του λέω πως δεν είναι σπίτι και μου το κλείνει. Τότε ακούγεται από το ακουστικό Pink, Pink, Pink.
Χορωδία: « Παιδιά των δρόμων »
Παιδιά των δρόμων
στίχοι-μουσική: Κώστα Λειβαδάς
Δες πώς αλλάζει γρήγορα πάλι
γρήγορα πάλι πώς αλλάζει ο καιρός.
Ποιος να προλάβει να ησυχάσει;
Σύννεφα γέμισε ξανά ο ουρανός.
Τρέχουν οι σκάλες και τ’ αυτοκίνητα,
τρέχουν οι ανάγκες μας και πίσω εμείς.
Μες στις ψιχάλες τα λιγομίλητα
παιδιά των δρόμων στάσου για να δεις
πώς περιμένουν το χειμώνα το βαρύ.
Και κάθε μέρα κάθε νύχτα
μας σημαδεύει μες τα μάτια η ζωή
κι όλο που πάει να μας πετύχει
εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί.
Εργοδηγός ή βασιλέας,
ζητιάνος ή πρωθυπουργός, μωρό μου,
χωρίς την πίστη της παρέας
καθένας ένας είναι κι ορφανός,
μια μαριονέτα του θανάτου
στο χρόνο μέσα τσακισμένος κι έρημος.
Του Χρήστου Γαμβρέλλη δάσκαλου του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κω
